Er zijn van die momenten dat ik betreur dat ik ‘pas’ 27 jaar oud ben. Ik kijk terug naar gebeurtenissen uit het verleden en denk : ‘Was ik er maar bij’. Toen in Amsterdam en Den Haag bijvoorbeeld. Bij de massale protesten van 1981 en 1983. Toen honderdduizenden mensen op de been kwamen om zich uit te spreken tegen kernwapens en tegen de plaatsing van 48 kruisraketten in Nederland in het bijzonder. Kom daar tegenwoordig nog eens om!
Het raakt mij dat die mensen de moeite namen zich van hun dagelijkse bezigheden los te maken en zich naar een gezamenlijk punt begaven om collectief hun stem te laten horen voor iets dan hun eigen belang oversteeg: met recht een vredesbeweging. Je voelt en gelooft voor even weer dat mensen tot grootse dingen in staat zijn.
Winnende column Powered by Peace
Half juni stelde IKV Pax Christi via de website, twitter en facebook de vraag: waar denkt u aan bij het horen van ‘powered by peace’, het motto van de Vredesweek 2012? Zestien schrijvers, van 17 tot 73 jaar, klommen in de pen en stuurden hun gedachten, gevoelens en associaties bij het Vredesweekthema. Na rijp beraad selecteerde de jury de column van Bob Lapajian (27) als winnende inzending. Bob studeerde literatuurwetenschappen en Engels en volgde de post-doctorale opleiding Journalistiek. Tot en met augustus liep hij stage bij persbureau GPD.
Hadden die demonstraties zin? De toenmalige regering liet zich niet afbrengen van haar voornemen raketten te plaatsen. Wel inspireerden de protesten mensen elders in Europa en de VS om zich ook uit te spreken tegen de wapenwedloop. Tot ieders verbazing vielen een paar jaar later de Oost-Europese communistische regimes en kwam de Koude Oorlog ten einde. Er was een kracht in gang gezet.
Ik herkende die kracht in de gebeurtenissen die vorig jaar plaatsvonden in de Arabische wereld. Wederom kwamen honderdduizenden mensen in beweging om samen hun stem te laten horen tegen onderdrukking. En weer gebeurde het ongelooflijke: dictators kwamen ten val. Hoera!
Maar de magie van de kracht van vrede verliest zijn werking als ik zie en hoor wat er in Syrië gebeurt. Op de Syriërs blijkbaar ook. Waar zij eerst nog vreedzaam demonstreerden, weigert een deel van hen nu de voortdurende onderdrukking door het regime lijdzaam te ondergaan en vechten terug. En wie zou hen de vredesles willen lezen? Ondertussen lacht president Assad in zijn vuistje: “Zie je,” kan hij nu zeggen, “die demonstranten zijn een stel gewelddadige terroristen!”
Hoopgevend is dat de situatie in Syrië mensen tot op de hoogste niveaus in beweging brengt. Sommigen zien daarin slechts eigenbelang, maar ik zie meer. Ik zie ook idealen die mensen in beweging zetten. Soms heel letterlijk. Wanneer niemand een stap zet, veranderen verhoudingen niet, zeker onrechtvaardige niet. En zonder recht geen vrede.
Vrede klinkt groot, maar een stap op weg ernaartoe: dat moet toch te doen zijn? Ik ben tenslotte ‘pas’ 27. En mijn benen doen het nog.
