De 15-jarige Aitezaz Hassan, die vorige week een zelfmoordaanslag op zijn school in het noordwesten van Pakistan wist te voorkomen door zich op de extremist te storten, krijgt voor zijn heldendaad de hoogste medaille van het land. Hij zal hem zelf niet bij de president kunnen ophalen. Aitezaz stierf aan zijn verwondingen in een ziekenhuis.
Lof
“Dankzij deze moedige daad is er geen kind in de school omgekomen. Hij is een voorbeeld van een ware patriot”, staat in een brief die door premier Nawaz Sharif is ondertekend.
Op Facebook en via Twitter wordt Aitezaz alom geprezen. De Pakistaanse televisie zond het weekeinde een reportage vanuit zijn geboortedorp Ibrahimzai uit waarin naast schoolkinderen de lokale commandant namens de opperbevelhebber van het leger generaal Raheel Sharif bloemen op zijn graf legt. “Het land is trots op deze held”, liet de lokale commandant voor de tv weten.
Geen verdriet
Aitezaz’ vader zegt geen verdriet te voelen. Hij is trots op de dood van zijn zoon. “Ik ben gelukkig omdat mijn zoon een martelaar is geworden”.
Maar naast lofwoorden aan het adres van Aitezaz, neemt de kritiek op de leiders toe.
Kritiek
“Aitezaz gaf zijn leven, maar zijn wij dat wel waard?”, vraagt blogger Zarrar Khuror zich af. Een land dat zulke leeuwen produceert, verdient het niet om gered te worden door onschuldige lammetjes.
Is de dood van deze tiener niet het werk van het monster dat door de Pakistaanse leider is gecreëerd?
Bloedgeld
Tientallen extremistische groeperingen opereren niet alleen al jaren oogluikend op Pakistaans grondgebied. De regering steunt ze zelfs financieel. De Geheime Dienst, de gehate ISI, is de Godfather van de Taliban, die zich ophouden in de tribale gebieden langs de grens van Afghanistan, niet zover van het dorp van Hassan. De ISI geeft bloedgeld aan de terreurorganisatie zoals de Lashkar-e-Jhangvi, die de zelfmoordenaar voor Hassan’s school leverde.
Militanten plegen aanslagen in opdracht van de ISI op Indiase doelen in het buurland Afghanistan. Pakistan wil met geweld zijn aartsvijand uit zijn achtertuin verjagen, bang dat India vanuit Afghanistan aanvallen uitvoert.
Sjiieten
Maar de Lashkar-e-Jhangvi heeft het vooral gemunt op de Sjiietische minderheid. In het dorp van Hassan, Ibrahimzai, woont een redelijke groep Sjiieten. Niet dat alle kinderen op Hassan’s school tot deze religieuze minderheid behoren. Maar een paar kinderen meer dood maakt deze extremistische groepering niet veel uit.
Pakistanen smeken hun regering de militante bewegingen al jaren te verbieden en hun leiders in de gevangenis op te sluiten. Het zijn heus niet alleen de Amerikanen die dat doen. Islamabad weigert te luisteren. Het spookbeeld van aartsvijand India die Pakistan wel eens zou kunnen binnenvallen, overheerst. Daar moet iedere onschuldige burger, vrouw of kind, in Pakistan onder lijden.
Malala
Terecht dat deze Pakistaanse blogger zijn lezers de vraag stelt of zijn land een jongen als Hassan verdient. Hij gaf zijn leven. Hij wist wat hij deed. Hij zag voordat hij zich op de zelfmoordenaar stortte de explosieven. Maar zijn dood was niet nodig geweest.
“Ik zou willen dat Hassan in plaats van zijn leven te hebben gegeven, hij een bijdrage had kunnen leveren aan vrede in mijn land”, zei de 16-jarige Malala afgelopen weekeinde vanuit Engeland waar ze met haar familie in vrijwillige ballingschap leeft sinds de moordaanslag van de Taliban op haar in november 2012.
