Naïviteit lijkt het sleutelwoord te zijn als het gaat om vrouwen die in zee gaan met Zanzibari beach boys, maar die benadering is te eenzijdig. Op het eerste gezicht lijkt het heel dom: vrouwen van middelbare leeftijd, ietwat te dik, die niet benaderd worden door westerse mannen, vrouwen zonder zelfvertrouwen en die te goedgelovig zijn. Maar elke vrouw die een relatie heeft met een Zanzibari heeft een verhaal dat haar keuzes begrijpelijk maakt. En de meeste vrouwen zijn zeker niet zo naïef als door anderen gedacht wordt.
Neem bijvoorbeeld Erica, een vrouw van middelbare leeftijd die getrouwd is met een Zanzibari van ongeveer half haar leeftijd. Toen ik hen voor de eerste keer zag kon ik het bijna niet geloven. “Dan moet je wel heel dom zijn, wil je geloven dat het om liefde gaat en niet om geld”, is wat ik dacht. Na verloop van tijd echter leerde ik Erica beter kennen en bleek dat zij precies hetzelfde dacht toen ze haar echtgenoot voor de eerste keer tegenkwam.
Ze vertelde mij hoe ze tien jaar geleden eerst de boot afhield, omdat hij inderdaad zo ongelovelijk jong was. Maar hij bleef haar maar benaderen elke keer dat ze een wandeling over het strand maakte en hoe ze elkaar zo steeds een beetje beter leerden kennen. Een jaar later, toen ze terugkwam naar het eiland, was hij er ook weer, en hij bleef haar maar de liefde verklaren. Hij was geduldig, lief, overtuigde haar dat ze het moest proberen, dat hij niets anders wilde.
Des te vaker ze naar Zanzibar kwam, des te dieper hun contact werd. Uiteindelijk gaf ze aan hem toe, mede omdat ze graag op het eiland wilde wonen en een huwelijk met een local dat veel beter mogelijk maakt, omdat het zo veel goedkoper is. Natuurlijk was het niet een puur rationele keuze om zich aan hem te binden: zijn overtuigingskracht deed haar in de droom geloven.
Maar dan moest er wel geld verdiend worden. En zo openden ze samen een hotelletje, bekostigd van haar spaargeld. Want hij had immers niets: geen geld, maar ook geen opleiding, kennis van de Engelse taal, niets behalve zijn charmes.
Uiteindelijk staat Erica met lege handen. Haar Zanzibari gaat vreemd bij de vleet, heeft zelfs een Zanzibari vriendin met wie hij van plan is te trouwen. Mannen kunnen hier namelijk met vier vrouwen trouwen volgens de wet. Ook hun grond en het hotel staan op zijn naam omdat het erg lastig en duur is dat als buitenlander te beheren. Ze zou wel weg van hem willen, maar dat kan ze financieel niet opbrengen.
En dan kan je denken: dat is toch echt haar eigen domme schuld, maar ik meen (en zie) dat veel Westerse vrouwen zich aan dezelfde steen stoten, en niet voor niets. Deze mannen hier zijn gewoon ontzettend goed in verleiden en misleiden. Bovendien, het westerse ideaal van liefde, romantiek en monogamie lijkt vrouwen recht in het hol van de leeuw te drijven. Deze man belooft het sprookje dat vrouwen (en misschien ook mannen) in Europa met de paplepel ingegoten hebben gekregen.
Het liefst wil je het natuurlijk allemaal, het allerbeste, en eventjes lijkt dat te kunnen in Zanzibar. Ironisch genoeg lijkt romantische liefde een naïef ideaal. Maar misschien niet alleen op Zanzibar, ook in Nederland lijkt het vinden van the one and only en het samen oud worden allang niet meer zo vanzelfsprekend.
