De afslag is al drie kwartier in zicht. Ik had er dertig keer heen kunnen lopen, maar de Honda waarin ik zit staat muurvast tussen geelgeblutste minibusjes en vervaarlijk glimmende SUV’s. Een paar chauffeurs gaven het op, parkeerden hun auto langs de weg en sprongen op een okada (motortaxi) om hun weg te vervolgen. De lucht van uitlaatgassen brandt in mijn keel. Het verkeer in Lagos is als de dichtgeslibde aderen van een opgegeven hartpatiënt voor wie bypasses en dotterbehandelingen geen remedie meer zijn. Het kan ieder moment stilstaan.
Normaal gesproken vermijd ik verhalen over het verkeer in Afrika. Het is al te veel beschreven, want het is het eerste bij aankomst dat in het oog springt. Maar om uit te leggen waar ik een appartement zoek in Lagos, ontkom ik niet aan het onderwerp.
‘On a good day‘ is een gevleugelde uitdrukking onder Lagosians als je ze vraagt hoe ver weg iets is. Dat betekent: op een goede dag, als het verkeer niet vast staat, dan kom je van A naar B in bijvoorbeeld twintig minuten. Maar een goede dag is het zelden, en twintig minuten worden doorgaans een uur. Of twee. Of drie. Daarom zijn er maar drie factoren van belang voor een huis in Lagos: lokatie, lokatie en lokatie.
Ik zoek een woning in Surulere, een centraal gelegen wijk op het vasteland van Lagos. ‘Waarom ga je niet in Lekki wonen?’ vraagt menigeen me hier. Lekki is een te dure woonwijk met overstromingsgevaar op een van de eilanden die deel uitmaken van de stad. Rijke mensen en blanken wonen in Lekki. Maar Lekki is voor mij onbetaalbaar en zo levendig als een bejaardenkolonie. Geef mij maar wat je de oude binnenstad zou kunnen noemen.
Zelfs centraal wonen garandeert niet dat je op tijd op je werk arriveert. Een Nigeriaanse collega journalist vertelde me dat hij serieus overweegt een chauffeur in dienst te nemen. Hij zou het geld daarvoor ruimschoots terugverdienen door in plaats van vele uren te verliezen achter het stuur, te kunnen werken in de auto. Een journalist met chauffeur!
Dit keer zit ik zelf ook niet zo gunstig, op zo’n kilometer of dertig van de eilanden. Afgelopen weekend heb ik een feestje op Lagos Island afgezegd omdat ik met geen mogelijkheid terug zou kunnen komen. Zodoende bracht ik mijn eerste zaterdagavond in Lagos door achter mijn computer, tweetend over mijn weigerachtige generator. En als ik in de namiddag eenmaal thuis in Agege beland, ben ik ertoe veroordeeld hier te blijven: overdag spring ik zonder problemen op een okada of in een minibus, maar ‘s avonds is dat geen aanrader.
Allemaal luxeproblemen als je bedenkt dat de meeste Lagosians nog veel verder weg wonen. Stedelingen genoeg die om half vier ‘s ochtends vertrekken om om negen uur op hun werk te zijn, en ‘s avonds na elven pas weer thuis komen. Een beroerde locatie maakt het werk soms zelfs onmogelijk: een winkelbediende uit het perifere Berger werd ontslagen omdat hij te ver weg woonde en op slechte dagen met geen mogelijkheid op tijd op zijn werk kon komen. De hoeveelheid menselijk kapitaal die verloren gaat door het verkeersinfarct van Nigeria’s grootste stad, dat is echte tragedie.
