Achtergrond

Deze Afghanen kunnen nooit meer naar huis

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Met een bibberende oude stok in zijn hand lijkt Abdul Majeed (78) ouder dan dat hij is. Een hand geven doet hij volgens de traditie niet. Hij vraagt wel of ik blijf eten.

Tijdens de rijst met wortelschaafjes en rozijnen (geld voor kip of vlees is er niet) vertelt hij met weemoed over zijn jeugd. Hij droomt al dertig jaar elke nacht over de fruitgaarden en de katoenvelden in zijn Afghaanse dorp waar hij als kind opgroeide. Hij vertrok net zoals miljoenen Afghanen in de jaren tachtig toen de Russen zijn land binnenvielen. Daarna kwamen de extremistische Taliban en vervolgens de NAVO troepen die met hun oorlog zijn land tot aan de grond toe verwoesten.

Al dertig jaar dromen over de fruitbomen en kantoenvelden in Afghanistan

Tranen
Dan stopt hij met eten en vertelt geëmotioneerd over zijn angst. Hij is bang dat hij zijn huis nooit meer zal zien en moet sterven in het armoedige vluchtelingenkamp over de grens in Pakistan. Een traan biggelt over zijn wang als hij staart naar de spelende kinderen in de modder, de vierde generatie die inmiddels buiten Afghanistan is geboren.

Majeed had even hoop op terugkeer naar zijn vaderland. Vluchtelingen die terugkeerden van een familiebezoek in het kamp vertelden over de katoenvelden in zijn dorp die weer in bloei stonden en de toenemende veiligheid. Maar het broze geloof in de toekomst heeft Abdullah Abdullah, die straks met grote zekerheid in de tweede ronde tot de nieuwe Afghaanse president zal worden verkozen – hij behaalde nu met ruim 42 % een grote voorsprong op de andere kandidaten – met een klap de grond in geboord.

Bedrieger
“Abdullah Abdullah wil ons niet. Hij is een bedrieger”, schreeuwt Majeed, hoofd van de jirga, de raad van oude wijze mannen, in het vluchtelingenkamp. De meeluisterende bejaarde mannen met hun grijze baarden knikken instemmend. Zeven miljoen Afghanen mochten in hun land stemmen. De drie miljoen vluchtelingen in Pakistan stonden op verkiezingsdag voor een gesloten grens.

“Abdullah Abdullah heeft ons het recht op stemmen ontzegd omdat hij niet zoals zijn voorganger Hamid Karzai, een Pathaan, is, maar meer van Tadzjiekse afkomst. Hij vreesde dat wij als Pathanen niet op hem zouden stemmen”. Volgens een woordvoerder van de Afghaanse ambassade in Islambad is er sprake van een misverstand. De veiligheid – de Taliban dreigden met aanslagen – en de logistiek speelden een rol de Afghaanse vluchtelingen niet te laten deelnemen aan de verkiezingen.

Geen vertrouwen
Duidelijk is dat de nieuwe regering de kans op een verenigd democratisch Afghanistan heeft gemist. Geen vluchteling heeft vertrouwen in Abdullah Abdullah en voelt zich nog langer welkom in zijn geboorteland.

Maar Pakistan dat met drie miljoen Afghanen het hoogst aantal vluchtelingen ter wereld ze ook nog eens het langdurigst opvangt – sommigen bivakkeren er al meer dan veertig jaar – wil dat alle Afghanen terugkeren. Abdul Majeeds kleinzoon Gul Zaman (25) probeerde twee jaar geleden zich in de provincie Kunduz te vestigen dat met zijn katoen- en tarwevelden ooit tot de rijkste regio van Afghanistan behoorde. Nederlandse soldaten bewaakten er de veiligheid. Geen werk en de aanhoudende aanslagen van de Taliban deed Zaman besluiten met hangende pootjes terug te keren naar het stoffige vluchtelingenkamp op de uitgestrekte vlakte buiten de hoofdstad Islambad.

Als ze de crimineel in Islamabad niet kunnen vinden, arresteren ze iemand van ons om hun target te halen

Wanhopig
“Wat moeten we hier”, zegt hij wanhopig. “Kijk naar onze levensomstandigheden!”. Hij wijst naar de vervallen lemen hutten waar geen stromend water of elektriciteit in is. Scholen zijn er ook niet voor de kinderen. “We zijn voortdurend het doelwit van de politie. Als ze de crimineel in Islamabad niet kunnen vinden, arresteren ze iemand van ons om hun target te halen”. Hij werkt nu drie dagen per week op de groentemarkt in de Pakistaanse hoofdstad.

“Elke dagen sterven we in Pakistan een beetje. Maar in Afghanistan zijn we in een keer dood”, concludeert Jirga-oudste Majeed.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons