CORRECTIE: Eind 2015 is OneWorld overgeschakeld naar een beveiligde HTTPS-verbinding. Daardoor is de teller voor Facebook gereset en zijn de meeste likes voor dit artikel weggevallen.
Vrijdagmiddag 13:06 uur. Politie Den Haag aan de lijn. "U heeft een aanvraag ingediend voor een manifestatie…" Daar gaan we weer denk ik. "Nee beste politieagent, ik heb géén aanvraag ingediend, ik heb u medegedeeld dat ik met zo’n 40 mensen ga demonstreren. Dat hoef ik niet aan te vragen. En dat weet u ook. Dat moet ik melden. Voorts kan Charlie van Aartsen het verbieden, als hij daar hele goede redenen voor heeft. Als hij dat wil doen, dan hoor ik het wel." Na een sorry van de politie, deelt de politie me mede dat we niet kunnen demonstreren op de plek waar ik van plan was te demonstreren, en de politie stelt een andere plek voor, namelijk schuin aan de overkant.
Wij beschouwen heel het land tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse zee als bezet gebied
Ik weiger om aan de overkant te gaan staan. Wij willen namelijk klanten die bij Albert Heijn naar binnen lopen, overtuigen om geen producten uit Israël meer te kopen. En tevens willen wij deze klanten aansporen om AH op de vingers te tikken. Wat ons betreft worden er in Nederland namelijk helemaal geen Israëlische producten meer verkocht. Dus niet alleen een verbod op de producten uit de in 1967 bezette gebieden, maar op alle producten uit Israël. Waarom? Nou heel simpel. Wij beschouwen heel het land tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse zee als bezet gebied.
Veel mensen reageren erg afwijzend op zo’n standpunt. De bezetting van de Westbank, de belegering van Gaza, de nederzettingen, daar is een groot deel van de Nederlanders het wel over eens dat dat moet ophouden. Maar de eis om de gehele bezetting (van Jordaan tot zee) op te heffen, stuit op veel meer weerstand. Maar wacht eens even. Internationaal recht zegt dat als mensen om wat voor reden dan ook wegtrekken, gedwongen of vrijwillig, dat ze dan nog steeds eigenaar zijn van hun bezit en terug mogen keren, als ze dat willen (na een oorlog bijvoorbeeld). Dus de autochtone bewoners van Palestina, de Palestijnen dus, of Arabieren zo je wilt, mogen gewoon terug. Daar is binnen het internationale recht helemaal geen discussie over.
Institutioneel racisme
Voorts stelt het internationale recht dat iedere inwoner van een bepaald gebied dezelfde rechten heeft. Populair gezegd: institutioneel racisme mag niet. Van Israël een Joodse staat maken gaat dus echt nergens over. De joden die er van oudsher al woonden (dat zijn er heel weinig), hebben uiteraard dezelfde rechten als de Palestijnen. Net zoals de joden in Marokko en zelfs in Iran gelijke rechten hebben…
Dezelfde middag hang ik nog vier keer met de politie aan de lijn. Ik ken inmiddels het spel, en doe er niet meer aan mee. De politie probeert namelijk te onderhandelen, afspraken te maken (andere plek, geen stokken etc etc), en stuurt je daarna de afspraken toe met het verzoek een en ander schriftelijk te bevestigen. Dat doe ik sowieso nooit (meer). Ik hou me gewoon aan de wet door het te melden. En voorts ligt de bal bij de burgemeester die de demo of manifestatie kan verbieden. In die volgorde, en niet anders.
Frans Rutgrink
Vandaag hebben we een tweede reden om niet te verhuizen naar de overkant. We vieren namelijk ook de verjaardag van Frans Rutgrink. 75 jaar is hij gisteren geworden. Al bijna 10 jaar staat hij daar, elke zaterdag en zondag van 12.00 tot 14.30 uur. En Frans Rutgrink laat zich alleen horizontaal geboeid van die plek verwijderen. Vaak is hij bespuugd en uitgescholden. En regelmatig dus gearresteerd om bijna niets, omdat we allemaal Charlie zijn, behalve als het vrije woord ons niet bevalt. En dat geldt met name als het om Israël en het Koningshuis gaat.
Tijdens de manifestatie reed de politie een paar keer langs. En om 14.15 uur kwam een agent op een fiets ons mededelen dat we al een kwartier over tijd waren. Ging ook weer nergens over (ik had geeneens een tijd opgegeven per abuis) maar had even geen zin meer in nog een discussie met de politie. Het was een mooie dag, met veel tranen om de repressie die Frans ondergaat, en een grote glimlach om het ongelofelijke doorzettingsvermogen van Frans Rutgrink. Een groot voorbeeld voor ons allemaal. Beste Frans!! Nog vele jaren!
