Achtergrond

Delhi, verkrachtingsstad van India

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Met grote interesse volg ik de woedeuitbarsting in India na de groepsverkrachting van de 23-jarige Nirbhaya, die op 16 december in een bus op weg was naar huis. Terwijl de chauffeur in het bijna lege vervoermiddel deed alsof zijn neus bloedde, vergreep een groepje jongens zich aan haar. Toen haar vriend het voor haar probeerde op te nemen, werd ook hij in elkaar geslagen. Het meisje is er zo ernstig aan toe, dat bijna al haar organen zijn aangetast. Ze is afgelopen nacht na een hartstilstand voor betere behandeling naar Singapore overgevlogen. Op kosten van de regering, want die vreest dat het hele land op zijn kop zal staan mocht het meisje komen te overlijden.

Topje van de ijsberg
Het lijkt wel alsof de hele stad plotseling in verzet is. Boze jongeren gooien met stenen naar de politie, die nauwelijks controle over ze heeft. Ik hoop dat de aanhoudende massademonstraties en de gevechten met de politie in Delhi voor een ommekeer zorgen. Want hoe schrijnend het verhaal van Nirbhaya ook is, ze behoort tot de 574 vrouwen in Delhi en tot de 24.000 door heel India die jaarlijks worden verkracht. De cijfers worden door Indiase belangenorganisaties voor vrouwen als een topje van de ijsberg beschouwd, omdat de meeste slachtoffers uit angst of schaamte niet naar de politie durven te gaan.

Loslopend wild
Niet voor niets staat Delhi bekend als dé verkrachtingsstad van India. Ik herinner me het interview dat ik vorig jaar had met de 19-jarige Arundhati, die na afloop van haar dienst bij één van de call centra’s in Delhi op een taxi stond te wachten, toen vier jonge mannen haar in hun auto sleepten en haar tijdens een drie uur durende rit door de hoofdstad om de beurt verkrachten. Een getraumatiseerde Arundhati had het lef de verkrachting bij de politie aan te geven. Maar het duurde uren voordat een agent bereid was de zaak te registeren en er een arts bijhaalde die na medisch onderzoek het zedenmisdrijf bevestigde. De politie onderzoekt bijna geen verkrachtingszaken. Daders weten dat ze niet worden gepakt. Daarom neemt het aantal verkrachtingen zo rap toe. De zedenmisdrijven die wel door de politie worden geregistreerd, verdwijnen bij rechtbanken op de grote stapel. Tachtig procent van alle verkrachtingen wacht al jaren op behandeling.
Vrouwen worden als loslopend wild beschouwd in India. Er is geen politieagent die ze beschermt. Verkrachtingen worden zelfs aangemoedigd, zoals door de gepensioneerde politiecommissaris KPS Gill die vrouwen ervan beschuldigde zelf zedendelicten uit te lokken, omdat ze in zijn ogen ‘te schaars gekleed’ de straat opgaan. Maar de meest bizarre opmerking komt van de deelstaatpremier van Delhi, zelf een vrouw, die herhaaldelijk beweerde dat jonge meiden ’s avonds niet op straat horen.

Waarden veranderen
Belangenorganisaties voor vrouwen timmeren hard aan de weg om de Indiase regering ervan te overtuigen dat er snel en effectieve maatregelen moeten worden genomen om de veiligheid voor vrouwen te garanderen. Volgens Sunita Kaistha van de Stichting Vrouw en Werk speelt de grote instroom van werkloze jongeren, die op de economische groei afkomen, de stad parten. “De snelle verstedelijking zorgt voor veranderende waarden onder de jongeren. Wat je ziet is dat 54 procent van de daders onder de 25 jaar is.” En die weten zich niet te gedragen. In de bus zitten ze rustig aan je benen te friemelen of drukken ze hun zweterige lichamen tegen je aan. Ik was ook niet verbaasd over de uitslag van een recent VN-onderzoek waaruit blijkt dat India behoort tot de top vijf van gevaarlijkste landen voor vrouwen ter wereld. 85 procent van de vrouwen zegt zich in New Delhi niet veilig te voelen of wordt regelmatig lastig gevallen.

Minirok
Het diep gewortelde probleem in de traditionele Indiase samenleving is, dat mannen bitter weinig respect voor vrouwen hebben. India is van oudsher een patriarchale samenleving. Vooral conservatieve Indiërs moeten er nog aan wennen, dat steeds meer jonge vrouwen de traditionele rolpatronen loslaten, kiezen voor een baan en ’s avonds ook uitgaan. Zij vinden, net zoals politiecommissaris Gill, dat vrouwen er zelf om vragen verkracht te worden. Want wat doet een vrouw zo laat alleen op straat? Zeker in een minirok.

Rol van de moeder
Volgens de socioloog Manasi Mishra van het Centrum voor Sociaal Onderzoek zijn vooral de moeders verantwoordelijk, omdat zij hun zonen geen fatsoen bijbrachten. “Hoe vaak lees je niet dat een broer zijn zusje vermoordde omdat ze niet met de keuze van de familie trouwde. De moeder keurde de criminele daad goed. Het lijkt me zinvol als moeders hun zonen het besef bijbrengen, dat meisjes dezelfde rechten hebben als jongens.” Dus ik zou zeggen, kom op moeders, leer je zonen dat ze hun handen thuishouden, ook als ze hun zin niet krijgen.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons