Ik ga scheiden. Na 12 jaar blijkt nu dat we helemaal uit elkaar zijn gegroeid. Ik heb het niet zien aankomen, maar het is echt waar. Ik heb het nu eindelijk ook aan mijn directeur verteld en die verwees mij naar jou.
Dit is waargebeurd en bovenstaande zinnen vormen het voorwoord in mijn volgend boek. Met de recente gebeurtenissen in Almere in het achterhoofd, gaat het vandaag vooral over de woorden ‘het niet zien aankomen’. Oftewel het negeren van datgene wat we allang voelen. Staatssecretaris Verdaas heeft gevoeld dat het de verkeerde kant op zou gaan met zijn declaratiegedrag, het was slechts een kwestie van tijd. Ouders, begeleiders, teamgenoten hebben vast wel het gevoel een keer gehad van: ‘Hé dit gaat misschien de verkeerde kant op’, maar het zal vast wel zo’n vaart niet lopen. Zolang we maar niet kijken is het er niet.
In mijn volgend boek laat ik mensen aan het woord die op enig moment hebben gekozen, zichzelf en het innerlijke gevoel wel uit te spreken. Ze geven woorden geven aan datgene wat er bij hen speelt. Hoe pijnlijk dan ook.
One World bereiken we alleen als we bereid zijn écht te kijken naar wat er speelt.
Denk aan het volgende voorbeeld: Je haalt je vinger open, langs een scherp randje papier. De eerste pijn is snijdend en pijnlijk, daarna proef je de zoete, zachte smaak van het bloed en vanzelf wordt de pijn milder.
Verliezen doet pijn,
Jou toch verliezen,
Dat doet pijn,
Maar ik weet zeker toch!
Jij bent er nog…
(fragment komt uit een liedje, wat ik schreef over mijn moeder, die aan het Alzheimer leed en in 2011 overleed)
Daar gaat mijn boek over, wat vind je ervan?
