Moses is bijna twee jaar oud, maar zelfstandig lopen kan hij niet. Aan liefde en aandacht geen gebrek: het vondelingetje heeft een tiental moeders en een handjevol vaders.
Het was niet verwondelijk dat de moeder van Moses het CCC opvanghuis koos om haar kind achter te laten. CCC (Confident Children out of Conflict) werd opgericht door de Ugandese Cathy. Dertig kinderen, verschoppelingen uit de sloppenwijk maar niet noodzakelijk wees, slijten hun dagen bij CCC. Daar leren ze zichzelf en hun kleren te wassen, krijgen wat scholing en kunnen in een veilige omgeving opgroeien.
CCC is er alleen voor meisjes, die geven al problemen genoeg. Opgegroeid op straat hebben ze leren stelen, vechten en zichzelf verkopen vanaf schokkend jonge leeftijd. Tien is eerder regel dan uitzondering.
Moses kruipt en probeert te staan, maar zijn dunne papbeentjes werken niet mee. Toch ziet hij er al stukken beter uit dan toen hij een jaar geleden, op het randje van de dood, op de stoep gevonden werd.
Bewoners van het gastenverblijf bij CCC lopen weg met de kleine vondeling. Altijd is er wel iemand die de acht kilo wegende peuter optilt. Mijn dochter is vier maanden ouder en al minstens twee keer zo zwaar.
Geregeld vraag ik me af wat er van Moses terecht komt. Alle aandacht is prachtig, maar het is vast verwarrend om op een Duitse kindercomputer (van een vrijwilliger gekregen) je taal te leren terwijl er om je heen Engels, Arabisch en Nederlands gesproken wordt.
Het is misschien wel om die reden dat ik nooit fan geweest ben van specifieke ‘baby-huizen.’ Die zouden het juist aanmoedigen om afstand te doen van kinderen. Voor mij is Moses anders. Op goede dag was hij er gewoon. Wat kan je anders doen, dan je over hem ontfermen?
