In mijn oude buurt in New Delhi is een nieuwe dierenzaak geopend. Niet zo’n gezellige, rommelige winkel als in Nederland waar kinderen tussen de puppies, vissenkommen en kwetterende parkieten niet uitgekeken raken. Neen, een chique met airconditioning waar de elite van de Indiase hoofdstad haar hond brengt voor een aromatherapie, een haarkleurbeurt of een kruidenmassage.
Eigenaar Preeti Kumar, een voormalige onderwijzeres, startte vijf jaar geleden met haar eerste hondensalon. Haar formule sloeg zo aan dat ze onlangs haar zevende schoonheidssalon voor huisdieren opende.
Ze organiseert ook verjaardagspartijtjes voor de verwende beesten. De ‘pool party’ staat bovenaan de lijst van meest gewilde feestjes. De jarige hond mag 20 ‘gasten’ uitnodigen om samen te spetteren in het bad. Als hoogtepunt is er een taart gemaakt van kip, botjes en hondenkoekjes. De gastvrouw hoeft zelf niet naar de dieren om te kijken. Ieder beest heeft zijn eigen nanny meegebracht. Zo gaat dat tegenwoordig in het opkomende India, waar de rijken van gekkigheid niet meer weten hoe ze hun geld moeten verbrassen.
Volgens een rapport besteedt de Indiase elite zo’n 81 miljoen dollar per jaar aan de verzorging van huisdieren. De rek is er nog lang niet uit. Dit jaar wordt er zelfs een groei van 22 % verwacht.
Niet dat de hondeneigenaar nu zelf met zijn trouwe viervoeter wandelt. Er zijn parken genoeg. Een beetje beweging zou hem goed doen. Je kunt de toegenomen welvaart goed zien aan de uitdijende lichamen. Bij Preeti Kumar bestel je ‘trainers’ die dagelijks je hond uitlaten. Wil je er een weekend even tussen uit dan gaat het dier naar een vijfsterrenhondenhotel.
Buitenlanders die al lange tijd in India wonen, kunnen zich nog herinneren dat pak hem beet twintig jaar geleden er niet eens hondenvoer te koop was. Het fenomeen huisdier bestond niet. De hond at gewoon met de pot mee. Maar toen waren de economische hervormingen nog niet doorgevoerd.
Nu is de hond een statussymbool voor de Indiase superrijken. Veel verstand van het dier hebben ze niet. Kumar vertelt dat ze zelfs op verzoek St.Bernard honden importeert, die met hun dikke vacht de zomerse hitte van 45 graden nauwelijks overleven.
De verhalen van hondeneigenaren in Preeti’s salon zijn hilarisch. Zoals een Indiase vrouw die een grotere auto kocht speciaal voor haar hond. Zelf streng vegetarisch is maar haar kok speciale vleescuries voor haar lieveling laat bereiden.
De hond brengt wat teweeg in India. Het doorbreekt zelfs de traditionele familiestructuren. Jonge echtparen stellen het krijgen van kinderen steeds langer uit en beschouwen hun huisdier nu als hun baby. Die in een speciaal bedje in een gekoelde kamer slaapt met de nanny op een matje er naast.
Het lijkt wel alsof de rijke Indiër steeds verder afstompt. Op de stoep van hondensalon Scoopy Scrub staan de armen van Delhi in hun verfrommelde en vuile kleding te bedelen om een roepie voor een roti, een broodje. Maar de armen horen niet in het succesverhaal van de 9 % economische groei. Die moeten zichzelf maar bedruipen en besmeuren in de ogen van de rijke het nieuwe imago van India. Hoeveel armen waren er ook al weer?
