Achtergrond

De pijnlijke feestdagen

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Het is niet het klimaat. Niet het altijd maar thuis zitten met de kinderen. Niet de magere vooruitzichten op passend werk. Wat Nederland voor Juliet echt zwaar maakt is het gemis van thuis.

Ik denk nog vaak terug aan die nacht, bijna drie maanden geleden. Het was slechts een kwestie van uren voordat Juliet en Joe op hun enkele reis Amsterdam zouden stappen. Maureen en ik waren al in Nederland. Nauwelijks te verstaan was ze, maar terwijl ik stond te stuiteren van het blije vooruitzicht van gezinshereniging was het duidelijk dat Juliet het heel moeilijk had. Tussen de tranen door begreep ik dat ze afscheid nam van haar moeder; de cruciale figuur in haar leven die moedig door ging nadat ze haar man jong verloor – en daarmee ook financieel alles kwijt raakte.

Toen kwam het afscheid van Betty (de middelste op bovenstaande foto), de jongere zus voor wie Juliet al vanaf haar 15e jaar schoolgeld betaalt. Het was technisch gezien kinderarbeid, maar het feit dat Juliet vanaf jonge leeftijd in de kost werkte gaf haar –en haar familie- een kans op onderwijs. En een toekomst.

De volgende middag waren we herenigd op Schiphol, een moment dat voelde als trouwen en opnieuw vader worden tegelijkertijd.

Even, heel even, vreesde ik dat ze het niet zou kunnen. Dat ze het vliegtuig ging missen. Maar niets was minder waar. De volgende middag waren we herenigd op Schiphol, een moment dat voelde als trouwen en opnieuw vader worden tegelijkertijd. De knop was om, Juliet was nu hier.

Voor Juliet voelde het afscheid definitief. “Jouw ouders, zus en vrienden kwamen geregeld op vakantie in Uganda,” legt ze uit. “Mijn familie kan dat natuurlijk nooit betalen. En voorlopig wil ik ook niet terug. Nog een keer afscheid moeten nemen lijkt me zo pijnlijk, dat ik zeker 5 jaar in Nederland wil blijven voordat ik weer in Uganda op bezoek ga.”

De eerste weken waren het ergst. Soms was ze lusteloos, zonder energie. De kinderen vonden het geweldig in Nederland; we wonen op loopafstand van drie speeltuintjes. Ook ik was vreselijk verguld. Juliet leek de grote verliezer.

Toch herpakte ze zich. Ging Nederlands leren. Op zoek naar werk. Ze werd al snel een graag geziene moeder op het schoolplein. Toen we samen ‘Liefs uit’ op TV keken en ze andere meiden tranen met tuiten zag huilen, wist ze dat ze niet de enige met dit probleem was.

Het verdriet nam af, even dacht ik dat het voorbij was. Maar dat was naïef. Soms komt het terug. Zoals tijdens de tweede verjaardag van zoon Joe. Mijn hele familie was er, dolblij dat de verloren zoon na zes jaar weer in het veilige Nederland woont. Temidden van de feestvreugde zie ik aan Juliet dat onze blijdschap haar gemis extra aan zet. Ik herken dat onmiddellijk. Kerst in Uganda vierde ik ook liever niet bij mijn schoonfamilie. Te midden van mijn op Christelijke psalmen dansende schoonfamilie en zwetend van de decemberhitte dwaalden mijn gedachten dan altijd af naar mijn familie in Nederland, gezellig bijeen onder de besneeuwde kerstboom. Als compromis probeerden we soms de kerstdagen op een tropisch eiland door te brengen.

Telefonisch werd Juliet op de hoogte gehouden van de feestvreugde op de heuvel in Kampala waar ik ooit de bruidsschat voor haar betaalde

Vorige week studeerde zus Betty af, aan een prima universiteit in Kampala. Een prachtig resultaat en een persoonlijke overwinning voor Juliet, na zeventien jaar  schoolgeld betalen. In 1997 zwoor ze al haar drie zussen tot aan de universiteit te stuwen, en bij de eerste is dat nu gelukt.

Telefonisch werd Juliet op de hoogte gehouden van de feestvreugde op de heuvel in Kampala waar ik ooit de bruidsschat voor haar betaalde. Net als toen genieten moeder, zussen, broers en buren van het urenlang gekookte lokale voedsel dat Juliet iedere dag mist. Zelden zag ik zoveel verdriet in de ogen van mijn vrouw.

En dan moet kerst nog komen…

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons