Achtergrond

De patiënt, de ambulance en de hond op sokken

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Zondagmiddag en ik ben in diepe slaap. Ik ben al twee weken ziek en ik ben er helemaal klaar mee. Zo ook Juliet. Ze wekt me ruw, met de telefoon in de hand. “Arne, praat even met deze mevrouw. Je kan nú een afspraak maken met de dokter!” Ik probeer tegen te werpen dat het zondagmiddag is en dat huisartsen dan niet werken, maar ik heb de telefoon al aan m’n oor gekregen. “Goedemiddag, spoedeisende hulp, waarmee kan ik u van dienst zijn?”

Na ruim zes jaar in Oeganda en Zuid-Soedan is correspondent Arne Doornebal terug in Nederland. Na een gezinsherenigingsprocedure van acht maanden werd hij eind augustus herenigd met zijn vrouw Juliet en hun twee kinderen. Hoe is het voor de Oegandese Juliet om te integreren in Nederland? Daarover lees je in dit blog. 

Al snel komt de dame erachter dat ik geen spoedgeval ben, en mij lijkt het ook overdreven om op stel en sprong naar het ziekenhuis van Zaandam te rijden. Ik kom uit bed, foeter wat en geef Juliet dan een knuffel. “Dit is het liefste dat je ooit voor me gedaan hebt hier in Nederland”, zeg ik dan. “Maar misschien kunnen we dit soort zaken voortaan een beetje in overleg doen.”

Staatsziekenhuis
Juliet vindt het maar vreemd. Ze weet dat ik maandelijks honderd euro aan een ziektekostenverzekering betaal. Twaalfhonderd euro per jaar, en dat terwijl ik zelden wat heb. Inmiddels betaal ik voor haar ook premie. “Dus we betalen vierentwintighonderd euro per jaar voor zorg, maar een dokter zien als je toevallig ziek wordt op zondag is er niet bij?”
Ik mompel wat over toeslagen en al dan niet spoedeisend, maar het komt niet echt aan. In Uganda was het vrij simpel: wie geen geld had zag in het staatsziekenhuis na uren wachten een arts, maar wie wel geld had kon voor achttien euro per consult een prima dokter raadplegen in het internationale ziekenhuis van Kampala. Ongeacht tijdstip of dag van de week, want ziek is ziek. “Het is toch inefficiënt om morgen naar de dokter te gaan”, zegt Juliet nog. “Morgen is het maandag en moet je werken.”

Dus we betalen 2400 euro per jaar voor zorg, maar een dokter zien op zondag is er niet bij?”

Later vertelt ze me het hele verhaal. Over hoe ze het nummer van de huisarts belde, maar verdwaalde in het Nederlandse keuzemenu. Hoe ze via dat nummer bij het weekend alarmnummer uitkwam, en per ongeluk eerst de 1 (voor een ambulance) in had getoetst. Hoe ze op haar donder kreeg (“never press ONE!”) en vervolgens maar de 2 probeerde. Ik prijs haar doorzettingsvermogen. Wie dat níet heeft, komt als niet-Nederlands sprekende nooit bij zorg uit, met al die telefoonbandjes, keuzemenu’s en afspraken..

Welpjes
Zo begint Juliet aardig te wennen in Nederland. Ze krijgt dingen voor elkaar, linksom of rechtsom. Toen dochter Maureen laatst ziek was, kwam ze ook niet uit het doolhof van telefonische keuzes, waarna ze met beide kinderen naar de  huisartsenpost Wormerveer toog en er niet weg ging voordat een dokter gekeken had wat er scheelde. Zo doet een moeder dat, die als een leeuwin voor haar welpjes zorgt in een ver oord.

Nog iedere dag verbaast Juliet zich; ik vind dat prachtig om te zien. Jarenlang had ik dat in Uganda ook. Een saaie dag bestond niet, iedere dag maakte je wel iets bizars mee. Zelf kon ik er na terugkomst in Nederland niet bij dat ik op een ochtend in het Vondelpark een hond met een achterlicht zag. Ook Juliet vindt dit een van de vreemdste zaken van Nederland. “Vandaag zag ik een hond die sokken droeg”, vertelt ze op een dag opgewonden. De dame wandelde door onze straat en Juliet, nieuwsgierig als ze is, knoopte een praatje aan. “Ik ben met die hond op vakantie geweest in de bergen”, legde de vrouw uit. “En door die sokken bezeert hij zijn pootje niet als hij hem tegen de scherpe rotswanden stoot.” Na de aanhoudende interesse legde de vrouw zelfs uit in welke winkel ze zo’n sok kon kopen. “Dank-Oe!”, zei Juliet lachend, zonder erbij te vermelden hoe belachelijk ze de hele situatie vond.

“Volgens mij begrijp ik inmiddels een beetje hoe de pikorde in Nederland is”, vertelde Juliet niet lang nadat ze de hond-met-sok zag. “In een gezin komen de kinderen op één. Dan de hond. Vrouw is drie en de man bungelt helemaal onderaan.”

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons