Nederland bevindt zich in de grootste economische crisis sinds de jaren dertig en wij vermaken ons kostelijk met het rietje van Roemer.
Verpletterende waarheid
Het bewustzijn dat het simpelweg niet beter gaat worden begint langzaam door te sijpelen tot in alle voegen van de samenleving. We zijn gezamenlijk gevangen in het ‘zo goed zal het nooit meer worden’ en het ‘wat staat ons nog te wachten?’. Want nee, de gezamenlijke schuld op globaal niveau gaat natuurlijk niet worden terugbetaald. Nee, de huidige vormen van staatsmanagement (van democratie tot dictatuur) voldoen simpelweg niet aan de vereiste snelheid waarop de klimaatcrisis een antwoord moet worden verschaft. En nee, Moeder Aarde kan onmogelijk de mondjes van haar toekomstige negen miljard kinderen vullen. Zoals filosoof Peter Sloterdijk betoogt: “Ons uitgangspunt moet de verpletterende waarheid zijn: we kunnen niet langer zo doorgaan” (De Groene Amsterdammer, 3 November 2011).
De scharrels van Rutte
De huidige crisis biedt uiteraard ook mogelijkheden voor innovatie in de toekomst. Twee derde van de Nederlanders wil bijvoorbeeld dat over tien jaar de helft van de energie duurzaam wordt opgewekt. Maar zelfs voormalig Greenpeace activist Samsom blijft verdacht stil rondom de mogelijkheden van de groene economie. Uiteraard staat het keurig vermeldt in het partijprogramma, maar in de debatten wordt dit nauwelijks benadrukt. Wellicht in een poging om het activisten imago van zich af te schudden.
Meer dan ooit staan personen en bijbehorende imago’s centraal in deze campagne. Maar waar is de grens? Tijdens het eerste debat werden de vakantiefoto’s van de lijstrekker getoond en premier Rutte verteld ons over zijn scharrels. We kijken er niet meer van op. Een correct beeld over de huidige stand van zaken en een lange termijn visie over het Nederland van de toekomst; dat is wat ik wil als kiezer. Vooral nu.
