Twee gemiste oproepen. Geen voicemail. Ik frons m’n wenkbrauwen want ik heb mijn Ghanese gastfamilie, waar ik tweeënhalf jaar geleden een tijdje verbleef, al bijna een jaar niet meer gesproken. En als we al belden was ík meestal degene die contact opnam. Voldoende beltegoed hebben is namelijk een zeldzaamheid voor mijn gastbroertje. Raar dus.
Aangezien ik in de supermarkt ben bel ik niet meteen terug. Even later krijg ik een smsje. “I want to talk to you, so call me if you are free I need your help.”
Nu word ik toch een beetje ongerust. Wat is er aan de hand? Maar ik word ook achterdochtig. ‘I need your help’, betekent vast ‘I need your money’. En daar heb ik eerlijk gezegd geen zin in. Niet alleen omdat ik pas nog heel erg leuke, maar ook erg dure, schoenen heb gezien, of omdat ik de familie zo lang niet gesproken heb. Maar ook omdat ik niet als wandelende geldboom wil worden gezien.
Maar goed, ik weet niet wat er precies aan de hand is. Misschien is er iemand heel erg ziek, is de pleuris uitgebroken of de hele oogst vernietigd. Dus ik bel terug.
“I need to pay my school money”, zegt mijn voormalige gastbroertje Gadhafi zacht. Ook vraagt hij terloops hoe het met me gaat en of ik nu eindelijk al getrouwd en moeder ben. Op het laatste antwoord ik dat ik daar in Nederland helemaal niet al veel te oud voor ben. Maar op zijn eerste verzoek heb ik niet zo 1,2,3 een antwoord. Schoolgeld… tjah… Ik vind het erg belangrijk dat hij z’n school afmaakt maar weet ook dat ie daar niet zo heel veel opsteekt en dat een diploma niets waard is als je geen contacten of rijke familie hebt. En dat heeft Gadhafi jammergenoeg niet…
Ik twijfel. En bedenk me dat in de tweeënhalf jaar nadat ík bij hen woonde er vast nog wel een paar Nederlanders zijn geweest die ook een tijdje bij mijn gastfamilie hebben gewoond. Zij hebben ook een telefoonnummer… Misschien is één van hen iets toeschietelijker wat betreft zijn schoolgeld? Na mijn teleurstellende boodschap is Gadhafis’ beltegoed bijna op. Nog snel zeg ik hem zijn moeder en zusjes de groeten te doen en hoor een pieptoon.
Het telefoongesprek was ik bijna alweer vergeten, totdat ik een paar dagen later mijn nieuwe schoenen afrekende.
