De zomer was weer begonnen met een wild plan, het voornemen om als vagebond te leven: rondstappen met een rugzakje, eten met onbekenden, onverwachte overnachtingen onder het afdak van een treinstation. En ondertussen Lonesome Traveler lezen. Als vrije wereldburger wilde ik tijdelijk dakloos zijn, ongebonden en zonder de vertrouwde bezittingen waar mijn huis zo vol mee staat.
Met angst en ontzag kijk ik naar troubadours die rondtrekken met hun instrument, plastic tas en ongewassen haar. Bang voor de onvoorspelbaarheid als de mannen dronken zijn en niets te verliezen hebben. Aangetrokken door de immense vrijheid die ze lijken te leven, hun bezittingen in één hand.
Nu zit ik zelf tussen hen in met een hondenriem in mijn hand. Met blikjes van het goedkoopste bier zitten drie thuislozen om mij heen onder de grote plataan. De nette jongeman die mij gister onderdak bood, nam mij vanmiddag mee naar dit plein. Hij speelt klarinet en houd graag spontane jamsessies met de rondhangende clochards. Als gezonde, fris gewassen man met een eigen huis, steekt hij wat af tegen het gezelschap.
Ik houd Luna aan een lijntje. Ze is een kleine zwarte hond met een vrolijke snoet en ik ben trots op mijn zinvolle taak om op haar te passen. Haar stateloze baasje Rico ziet er dof en laveloos uit terwijl hij jongleert met drie kegels, die hij omstebeurt gooit en vangt – soms mist. Weinig toeschouwers vinden het de moeite waard. Niemand werpt hem een muntje toe.
Er was één avond waarop ik me bang voelde. Alle dagen was het gelukt om nog voor de lunch een plan voor de nacht te smeden. Maar op vrijdagavond vind ik mijzelf op het stoepje naast de fontein, zonder bestemming. Rationeel gezien is er geen reden tot paniek: desnoods slaap ik een zomernacht buiten, licht wordt het morgen vanzelf weer. Daklozen doen dat toch ook zo?
Het wordt donker, de straten raken leeg. Ik ben moe van de warme dag en verlang naar een bed om mijn hoofd veilig te laten rusten. Ik trek mijn noodgevallenkaart en check in bij een te duur hotel. Zolang ik bereid ben mijn pinpas te trekken, blijk ik overal welkom.
Het is een moeizame manier van leven, elke dag verzinnen waar je voor één nacht kunt wonen. Rico zal altijd bezig moeten zijn met een volgende veilige plek, constant op zoek naar de volgende boom waar hij buutvrij is. Zelfs voor één zomer voelt het niet als vrijheid om geen thuis te hebben.
