Zelf ben ik geen voorstander noch tegenstander van schaliegas. Ja, de techniek is vervuilend, en ja, dat geldt ook voor ‘gewone’ gas- en olieboringen. In Argentinië doet men daar in ieder geval niet moeilijk over.
Energiecrisis
Het land kampt namelijk met een energiecrisis. In de winter moet er gas uit Bolivia worden geïmporteerd om de industrie draaiende te houden. En ook in de zomer is er een energietekort: zodra het kwik boven de dertig graden stijgt zet iedereen de airconditioner aan. Daardoor zijn er steeds vaker en steeds langer stroomstoringen. De nieuwe schaliereserves kunnen daar een einde aan maken.
Waar het schaliegas niets aan gaat veranderen is de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen. Argentinië is nog voor 85 procent afhankelijk van olie en gas voor haar energievoorziening. In Europa is dat gemiddeld 64 procent.
Maar de gemiddelde Argentijn doet dat vrij weinig. In crisistijd is het milieu minder belangrijk voor de meeste mensen. Mijn buren weten niet wat schaliegas is, en aangezien het wingebied op 1000 kilometer afstand ligt, zal het ze een zorg zijn wat daar gebeurt. Dat klinkt hard, maar hoe vaak staan Nederlanders stil bij de nucleaire reactoren in het zuiden van Frankrijk? Ook zij leveren energie aan ons.
Wingebied Neuquén
Maar in de directe omgeving van de boringen ligt dat anders. De provincie Neuquén is al decennia de energieleverancier van Argentinië. Zestig procent van de elektriciteit wordt hier opgewekt, en vijftig procent van het gas komt hier vandaan.
De lokale bevolking is verdeeld. Omdat de oliemaatschappijen een belangrijke werkgever zijn, die goed betaalt, willen veel mensen voor deze bedrijven werken.
Off the record wil men wel toegeven dat men zich zorgen maakt over de milieurisico’s. Maar zodra de camera draait, zegt men dat liever niet: de kans op een goeie baan wil je natuurlijk niet verspelen.
De milieuactivisten in de regio proberen de oprukkende energiebedrijven tegen te houden. Samen met andere organisaties proberen zij een brede alliantie te smeden tegen de schalieboringen en de misstanden in het wingebied.
Boortorens en airconditioners
Want die zijn er, daar was ik zelf getuige van. Vlakbij olieboomtown Añelo sprak ik met het opperhoofd van een lokale indianenstam. Albino Campo wordt steeds verder ingesloten door de boortorens.
Het begon met de ‘gewone’ olieboringen in de jaren ’70 en ’80, waarbij staatsoliebedrijf YPF zijn grond vervuilde. En nu gebeurt het opnieuw. Hij laat zien hoe YPF een boortoren schoonspuit, waardoor olie en ander afval gewoon op de grond terechtkomt. Dat is ten strengste verboden, maar het verbaast Campo niet. “Dit gebeurt iedere dag, zodra ik mijn rug keer doen ze het gewoon weer”.
Dankzij de schalieboringen kunnen de airconditioners in Buenos Aires deze zomer blijven draaien, maar de rekening wordt betaald door mensen als Albino…
