Het zal je daarom niet verbazen dat ik overal en nergens te vinden ben en van alles en nog wat doe. Ik leef (wanneer het kan) efficiënt. Zo volg ik twee opleidingen, schrijf, geniet van de creativiteit van anderen en probeer elke dag iets nieuws te leren. Mijn leven voelt aan als een kruising van kringen, uiteenlopende cirkels waarvan ik op verschillende momenten deel uitmaak. Ik hoor niet ergens bij, omdat ik dat bewust vermijd. Waarom een lijn om jezelf trekken waarmee je je kringetje vastlegt, als dat helemaal niet hoeft? Als je mensen per se wilt afbakenen, zou je mij kunnen zien als die ene die door muren heen kan lopen.
Het is ook mijn behoefte aan afwisseling: ik ben gauw verveeld. Ik heb uitdaging nodig om door te zetten, anders word ik lui. Alleen mijn passies – of de liefde – vervelen me nooit: op schrijven, lezen, tentoonstellingen bezoeken of het blootleggen van harten raak ik nooit uitgekeken. Nu weet je meteen wat de kern van mijn passie is: blote harten vinden.
Je treft ze overal, als je oplet. Blote harten liggen op straat, ze wonen in de irissen van kinderen, rusten op de rug van bejaarden, zitten aan tafel in je lievelingskoffiehuis, wonen in een dagboek, in een verhaal of gedicht, op het podium, in de spiegel. Zolang je ze blijft zoeken, kun je ze vinden. Zo ben ik vorig jaar begonnen met de opleiding ‘Beeld & Taal’ aan de Gerrit Rietveld Academie. Mijn cirkels leidden me daar naartoe, via mensen naar wie ik opkijk en wier namen ik niet zal noemen: mensen die mij hebben aangespoord het te zien. Eenmaal gezien, kon ik niet zonder.
Doordat ik soms als een teek ben met mijn passies – blote harten opzuigen! – wil ik zoveel mogelijk vastleggen. Woorden leggen een moment in de eeuwigheid vast, net als foto’s een gebeurtenis kunnen vangen. Ik wil het ontastbare in het tastbare bewaren zodat ik, wanneer ik daar behoefte aan heb, ernaar kan teruggrijpen. Daarnaast wil ik soms de realiteit omvormen tot iets met een zachter uiterlijk.
Regelmatig verras ik mensen in hun verwachtingen over mij. Ik beperk me niet tot een enkele groep mensen in mijn leven: al heb ik Turkse roots, ik ga niet alleen met Turkse mensen om. En ik weiger mezelf te verantwoorden. Bij een kennismaking is het voor mij de toon die de muziek maakt. Ik kan er alleen in meegaan als de beats me bevallen en we samen van de melodie genieten. Er zijn zoveel mensen op aarde; jezelf beperken tot één sociale groep betekent dat je jezelf en anderen enorm tekort doet. Dat wens ik niemand toe.
Een mens kan in plaats van ‘of-of’ heel goed ‘en-en’ zijn. Ik wil hulpverlener en schrijver en kunstenaar en Turks en Nederlands en student en beroepsuitoefenaar en saai en grappig en rustig en druk en open en gesloten en boos en verdrietig en sociaal en eenzaam en gedreven en lui en spontaan en doelgericht zijn, en vooral: een dramaqueen blijven. Dat laatste omdat ik een gezonde vrouw ben.
Mijn blote-hartencollectie vul ik aan met al het alledaagse dat mij raakt, onder andere door de nog niet ontdekte schoonheid een mooi plekje in het leven te geven. Zo schrijf ik dit met mijn blik gericht op de cactus die ik twee jaar geleden kocht, zuiver omdat iedereen er overheen keek.
Er past veel in een hart.
