Achtergrond

Vluchtelingen meer mens door kunst

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

De 17-jarige Soraya Berger reisde deze zomer naar een vluchtelingenkamp in Libanon. Hier liep ze een week lang mee met de Arabische organisatie ‘Action For Hope’, die activiteiten organiseert voor de mensen in het kamp. 

In mei spring ik met mijn klasgenoten van geluk als blije kleuters over het Piazza della Signoria in Florence. Zelfs de regen kan ons plezier niet bederven. We zijn op reis met school en we worden dolgelukkig van alle beelden die er staan en dat we ook daadwerkelijk de verhalen en cultuur achter de kunstwerken kennen. 

Culturele noodhulp
Twee maanden later loop ik langs een lange tafel met allerlei heerlijke Syrische streekgerechten bij een kookwedstrijd in de Libanese Bekaavallei voor Syrische vrouwen uit het vluchtelingenkamp in de buurt. Het is georganiseerd door de organisatie Action for Hope; een Arabische organisatie die zich inzet voor culturele noodhulp via theater, zang, film en fotografie in vluchtelingenkampen en armere stadswijken. Natuurlijk hebben alle vrouwen hun eigen fanclub meegenomen: kinderen, familieleden, buren, iedereen is van de partij. 

Soraya Berger voor Action for Hope in Libanon

Wanneer ik alle gerechten heb bekeken, ga ik helpen met de kinderen een beetje rustig te houden. De meeste van hen heb ik de afgelopen dagen leren kennen bij de theaterlessen en de tekenklas. Velen van hen zijn de leeftijd van mijn twee kleine zusjes van acht en tien, toch gek dat waar je wieg staat zoveel uitmaakt.

Van alle kanten hoor ik opgewonden stemmetjes ‘Miss Soraya, Miss Soraya’. 
Even lijkt het uit de hand te lopen. Een van de vrijwilligers komt naar me toe en zegt: ‘Soraya, dit is een goed moment om een mini-streetdance workshop te geven’. We gaan met een klein groepje in een kring staan en in die 30 seconden flitsen er allerlei choreografieën door mijn hoofd die ik heb geleerd in mijn jaren van dansles. Zonder er verder nog te veel over na te denken leer ik ze een paar basic streetdance stapjes. Het stelde niets voor, maar de gezichten van de jongens en meisjes waren vol concentratie en ze wilden meer!

Enthousiasme
Het was iets nieuws en je zag de leergierigheid in hun ogen. Je kan zien aan het enthousiasme en de manier waarop de kinderen met elkaar en de vrijwilligers omgaan dat deze weken voor altijd bij ze zullen blijven. Het verschil met andere humanitaire hulp is namelijk dat elk kind behandeld wordt als een individu met een eigen stem en een eigen talent. Er is bijvoorbeeld een tweeling, Farah en Marah, twee super opstandige meiden die niet weten wat ze met hun energie aan moeten. En nu bij Action For Hope kunnen ze hun energie stoppen in het creëren van tekeningen, kostuums, maskers; noem het maar op! 

Soraya Berger voor Action for Hope in Libanon

Het is de laatste dag van het Action For Hope-konvooi en ik sta in de tent naast het podium waar de eindvoorstelling vertoond zou worden. Ik spreek met handen en voeten en enkele Engelse woordjes met een groepje meisjes die over een half uurtje hun generale repetitie hebben. Ze zijn allemaal rond de twaalf en barsten van de vragen over mijn leven en wie ik ben.

16 jaar en al twee kinderen
Een vraag die al snel naar voren komt is de vraag of ik getrouwd ben. Een meisje wijst veelbetekenend naar mijn ring en ze moeten allemaal lachen als ik vol verbazing en met waarschijnlijk met een blik vol afschuw heel hard nee schud. Ik leg aan ze uit dat in Nederland het heel normaal is om pas op je 25ste of later te trouwen. Hun monden vallen open van verbazing! 25!? In het kamp zijn er meisjes van zestien die al twee kinderen hebben. 

Tussen het rumoer en het gelach is een opmerking me erg bijgebleven. Een meisje van tien zei: ‘Het is ook achterlijk hoe we het hier doen’. Ik vraag me af of ze dit aan het begin van het programma had durven zeggen. Het belang van cultuur en het uiten van je creatieve kant is deze week voor mij glashelder geworden. Kunst en cultuur maken het verschil tussen overleven en leven. Natuurlijk heb je eten en onderdak als basisbehoeften maar ik denk niet dat dat genoeg is. Er is door de deelnemers aan Action for Hope gezegd dat ze eindelijk weer werden gezien als mensen.
 
Genieten
Waneer ik op een podium sta met mijn dansgroep of vertel over een beeld van Michelangelo in Florence aan mijn klasgenoten deel ik mijn creativiteit. En die creativiteit die ik deel maakt ons tot wie we zijn en wie we willen zijn. Ik voel me meer mens door van kunst te genieten, dat te delen met anderen en mijn creativiteit te laten zien. En deze week heb ik gezien dat dit iets universeels is. Mijn nieuwe vrienden in de Bekaavallei, hebben deze basisbehoefte ook. 

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons