Het is zondagochtend en luisterend naar de radio ben ik op weg naar de lokale supermarkt. Het journaal meldt dat volgens opiniepeiler Maurice de Hond ’23 procent van de Nederlandse bevolking tegen de bezuinigingen op ontwikkelingswerk is’. Het is natuurlijk maar een peiling. Toch komt het keihard binnen. Niet eens een kwart van de Nederlanders is tegenstander van mogelijke nieuwe bezuinigen op de ontwikkelingsgelden!
Stormloop op bier
Nog enigszins ontdaan van dit nieuws, stap ik uit de auto en zie vol verbazing dat grote getalen opgewekte, volwassen mannen met winkelwagens de supermarkt verlaten. Uiteraard ligt de verbazing niet in het feit dat het mannen zijn. Deze verbazing wordt veroorzaakt door de inhoud van de karretjes, volgestapeld met kratten Alfa-bier. Bij het binnenlopen van de megakruidenier zie ik al snel de reden van deze stormloop op bier. ‘Twee kratten halen, één betalen”, staat met vette rode letters op grote posters. Het is duidelijk geen 1 aprilgrap, getuige de jacht op de felbegeerde, gele kratten. Eenmaal aangekomen bij de gang met alcoholische dranken stuit ik op een uitzonderlijk tafereel. Een tiental mannen staat rondom een reusachtige berg kratten. Enthousiast worden de kratten in de karretjes gestapeld. Een onuitgesproken competitie om ‘de beste strategie om het grootste aantal kratten per karretje te passen’ wordt en plein public uitgevoerd. Ieder voor zich. De winnaar, een man met negen kratten, vertrekt uiteindelijk vol trots richting de kassamedewerkster.
Crisis of zondagochtendbezigheid?
Terwijl ik zelf ook de supermarkt verlaat met twee kratjes, overdenk ik het verhaal achter het schouwspel wat zich zojuist voltrok. Is dit een direct resultaat van de donkere crisiswolken die zich boven Nederland samenpakken? Zou dit symboliek staan voor de strategie van ‘het redden van je eigen hachje’ in tijden van crisis? Of moet ik het gewoon zien als een uiterst vermakelijke zondagochtendbezigheid en een onschuldige dorst voor dit Limburgse bier? Ik besluit om het bij dit laatste te laten, maar denk meteen weer aan de peiling van Maurice de Hond en de verwachte bezuinigen op ontwikkelingswerk die een kwart van het huidige potje bedragen. Ook denk ik aan de landen die beleid hebben gemaakt op basis van toegezegde financiële steun uit Nederland. Steun die simpelweg niet, of maar gedeeltelijk gaat komen. Er is geen dreigend telefoontje van Bill Gates nodig om te begrijpen dat dit verstrekkende gevolgen zal hebben.
96 jaar jong en kwaad
Dan denk ik aan de 96-jarige oud-premier De Jong, die afgelopen weekend in Nieuwsuur ferme taal uitte aan het adres van ‘zijn’ CDA. “Als dat gebeurt (korting op de ontwikkelingshulp, red.), wil ik er niets meer mee te maken hebben”, aldus De Jong. Dan wil hij er dus simpelweg niet meer bij horen. Niet bij een CDA dat in crisistijd danst op de beats van DJ Geert. Het zijn de woorden van een voormalig nationaal burgervader die zich schaamt. Niet alleen voor ‘zijn’ CDA, maar ook wellicht voor ‘zijn’ Nederland. Het Nederland wat, zoals internationaal afgesproken, 0.7 procent van het bruto nationaal product investeert in ontwikkelingshulp. Het Nederland wat in het ‘Zuiden’ bekend staat om de hoge kwaliteit van ontwikkelingsteun.
Imago op het spel
Buiten de praktische consequenties die deze bezuinigen zullen hebben, staat ook het zorgvuldig opgebouwde imago van Nederland op het spel. Een imago van ‘internationale openheid en betrokkenheid’, aldus een aantal CDA prominenten in een brandbrief naar de drie heren van het Catshuis. Met overtuiging voeg ik mij dan ook bij het kwart van de Nederlanders die tegenstander zijn van deze brute bezuinigen. Zodat wij Nederlanders voorkomen dat partnerlanden ons gaan zien als mensen die zich louter bekommeren om hun eigen winkelwagentje.
