Ik ben onderweg naar Nicaragua om me in de wereld van de backpackers te storten. Slechte hostels, onaangetaste natuur en heerlijk foute salsafeesten liggen in het verschiet. Ticket geboekt, route door Centraal Amerika uitgestippeld en de Lonely Planet in de aanslag. Toch moet de grootste uitdaging nog worden overwonnen: een stroomstoring op station Eindhoven. Zo wordt ‘Eindhoven de gekste’ plots het grootste obstakel voor het bereiken van mijn eindbestemming: Managua.
Busje komt zo
Met honderden medetreinreizigers ren ik richting de standplaats van de bus, hopend op een felbegeerde plaats richting het Noorden. Waar ik een klaagzang van reizigers om me heen verwachtte, word ik overdonderd door de luchtigheid waarmee deze onverwachte vertraging wordt benaderd. Een stelletje met racefietsen grapt dat ze beter met de fiets kunnen gaan en twee tieners zingen dollend de jaren negentig-hit ‘busje komt zo’.
Busje kwam uiteindelijk
En het busje kwam ook. Na een half uur arriveert de eerste bus. Een bezwete man met guitig gezicht opent de deuren van de bus. De grote menigte bekijkend, vraagt hij op retorische wijze: “Iemand die de boel hier coördineert?” Nee. Er is inderdaad niemand die de boel coördineert. Ik ben een van de gelukkige 53 die een zitplaats weet te bemachtigen. Terwijl de bus de snelweg op rijdt, heet de chauffeur zijn onverwachte passagiers welkom. Op grappende toon zegt de gepensioneerde man: “Dames en heren, excuses voor de vertraging. Ik was aan het barbecueen met mijn vrouw toen ik werd opgeroepen.” Hilariteit alom in de bus. De relaxte wijze waarop de chauffeur de reizigers informeert over de ontstane vertraging wordt beloond met een luid applaus. Heerlijk. Ondanks de opgelopen vertraging begint mijn vakantie dus op formidabele wijze. De chaos omarmend bereik ik net op tijd de gate op Schiphol. De komende weken nieuwe blogs vanuit Midden-Amerika.
