BLOG – Het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten bepaalde vorige week dat Argentinië hedgefondsen die in bezit zijn van Argentijnse staatsobligaties volledig moet terugbetalen. Deze 'aasgierfondsen' kochten voor een grijpstuiver Argentijnse schuldpapieren en procedeerden met succes. Het levert ze een winst van ruim 1600% op. Er is alleen één probleem: Argentinië roept al jaren dat men niet gaat betalen.
Ik zal jullie niet lastig vallen met een ingewikkelde uitleg over hoe dat precies zit, dat kunnen anderen namelijk veel beter. Wat veel interessanter is, is om uit te leggen waarom Argentinië deze fondsen waarschijnlijk wél gaat betalen, ook al zeggen ze van niet.
Argentinië rebelleert…
Sinds het failliet in 2001, werpt Argentinië zich op als strijder tegen de gevestigde orde: internationale organisaties zoals de VN worden gedomineerd door de voormalige koloniale machten, financiële instituties dienen alleen maar het grootkapitaal, en multinationals willen Argentinië leegroven. Het klinkt bijna als een samenzweringstheorie: iedereen is tegen 'ons'.
De afgelopen jaren zijn talloze rechtzaken tegen Argentinië gevoerd omdat men zich niet aan verdragen hield, het land bedrijven nationaliseerde, of schulden niet afloste. En iedere keer herhaalde de regering dat men niet van plan was om 'zomaar te gaan betalen'. Zeker niet aan hedgefondsen, die Argentinië nooit geld hebben geleend.
Veel landgenoten steunen de presidente daarin: "We moeten als een volk tegen de hedgefondsen strijden", vertelde een vriend me laatst. Hij is normaal zeer kritisch over 'zijn' regering. Maar hierin steunt hij presidente Cristina Fernández door dik en dun.
…Maar betaalt uiteindelijk toch?
Ondanks de retoriek lijkt de regering echter steeds vaker akkoorden te sluiten met partijen die nog geld van het land tegoed hebben: vorig jaar werd geschikt met vijf grote investeerders en eerder dit jaar werd een schadevergoeding overeengekomen voor de nationalisatie van de oliemaatschappij YPF. Last but not least, sloot de regering Fernández ook een akoord met de Club van Parijs over terugbetaling van de schulden aan onder andere Nederland.
Argentinië wil flink blijven groeien, maar daarvoor heeft men buitenlandse investeringen nodig. Maarja, wie steekt er geld in een land dat vaak haar internationale afspraken niet nakomt? Het lijkt een aannemelijke verklaring voor de recente, pragmatische houding van de regering Fernández.
Het lijkt er sterk op dat de regering zelfs de 'aasgierfondsen' (deels) gaat betalen. Na de uitspraak van het Hooggerechtshof vorige week legde de president de uitspraak van het Amerikaanse hof nog naast zich neer. En een regeringswoordvoerder verklaarde dat er niet onderhandeld zou gaan worden.
Maar na het weekend blijkt Argentinië daar nu toch toe bereid. Als het land voor 30 juni geen akkoord bereikt met de schuldiesers, gaat Argentinië namelijk failliet. En dat wil deze regering niet op het geweten hebben.
Je kunt je vraagtekens zetten bij een eventueel akkoord met de hedgefondsen. Wat de fondsen doen vinden veel mensen immers moreel verwerpelijk. Maar een bevriende econoom reageerde daar heel nuchter op: "zonder schulden zijn we geen prooi. En zonder prooi zijn er geen aasgieren".
Ik verwacht dan ook een ondertekende cheque van de Argentijnse regering voor het einde van de maand. Of op z'n minst een goed excuus om de betaling nog 'even' uit te stellen.
