Wanneer de lichten worden gedempt, neemt het rumoer in de zaal geleidelijk af. Een drone waaraan twee witte tassen hangen, stijgt op. Twee modellen zijn inmiddels de zaal in komen lopen. Ze nemen de tassen over van de drone en lopen ermee door de zaal. Tik, tik, tik; het geluid van de hakken die de grond raken is goed te horen in de verder doodstille zaal. Als de modellen hun rondje hebben gemaakt, horen we vanachter de coulissen een vrouwenstem zeggen: ‘drie, twee, één’. De muziek begint te spelen, de modellen komen op. De show is begonnen.
Een van de ontwerpen van Judith van Vliet. (foto: Belle de Jonge)
Katoenplanten en weefgetouwen
De modellen die de avond openen, dragen witte lange jurken en vesten met daaraan cocons van de zijderups verwerkt. Terwijl ze op houten hakken van zo’n 15 centimeter hoog langs de rijen mensen marcheren, bewegen de cocons sierlijk mee. De kledingstukken komen uit de nieuwste collectie ‘Raw Materials’ van modeontwerpster Judith van Vliet. Met haar ontwerpen wil ze mensen meer bewust maken van de moeite die het kost om materialen, zoals stof voor kleding, te ontwikkelen en te produceren. Iets dat nog beter naar voren komt in twee andere ontwerpen die later op de avond passeren: een wijde broek met een top van in elkaar gevlochten katoenplanten en een jurk met daaraan nog een weefgetouw. ‘Men koop tegenwoordig liever goedkope en gemakkelijke kleding dan iets van goede en duurzame kwaliteit’, stelt ze.
Zalmleer
Naast de designs van Van Vliet, vallen ook de ontwerpen van Map Renes op. Niet alleen door de felblauwe kleur van haar kledingstukken, maar vooral door het materiaalgebruik. Zo bestaat de collectie ‘Waterzooi’ uit een rok, jurk en top gemaakt van zalmhuid. “Zalmleer is een alternatief voor runderleer en past bij de duurzame insteek om het gehele beest te gebruiken. Zo ook het afval van de visindustrie”, vertelt Renes. De kledingstukken bestaan uit verschillende lapjes zalmhuid die aan elkaar zijn genaaid en zo een prachtig patroon vormen, iets dat nog eens wordt versterkt door de helder blauwe kleur waarin het is geverfd.
‘Rechttoe-rechtaan kleding’
Hoewel de Dutch Sustainable Fashion Show vorig jaar toch vooral een feestje was van de ‘duurzame mode-scene’ zelf, is er dit jaar sprake van een zeer gevarieerd publiek. Van jonge modeontwerpers in opleiding tot kledingadviseurs en merkeigenaren die niet actief zijn in de wereld van duurzame mode. Marcia Verstegen behoort tot die laatste. “Ik ontwerp blazers met verwisselbare ravers (kragen) onder de naam MyGuapa. Zelf heb ik nooit stilgestaan bij duurzame mode. Ik maakte vaak de associatie met Deense mode: een beetje rechttoe-rechtaan kleding. Maar het heeft mij verbaasd hoe mooi de kleding er net uitzag."
Verstegen is niet alleen gekomen. Ze is hier met haar vrienden Beatrice Dunnink, die zelf kledingadviseur is. “Ik kreeg een uitnodiging per mail en zag daarbij de naam Monique Collignon staan. Ik vind de kleding die zij ontwerpt fantastisch dus vandaar dat ik hier nu zit”, vertelt Dunnink. Hoewel ze bekend is met de designs van Collignon, is ze verrast door wat ze gezien heeft in de rest van de show. “Ik had niet verwacht dat duurzame kleding zo mooi kon zijn. Ik ben regelmatig bij de ‘gewone fashionweek’ in Amsterdam geweest, maar daar doet deze show zeker niets aan af.”
Klein beetje buikpijn
Naast de vele lovende reacties, is er ook een punt van kritiek te horen. Zo is er behalve een boekje waarin de deelnemende ontwerpers worden voorgesteld, nauwelijks achtergrondinformatie te vinden over de kledingstukken of merken. Volgens Cécile Scheele, initiatiefneemster van de DSFW, was het wel de bedoeling dat de designers tijdens de show via een beamer benoemd zouden worden. “Door een technisch mankement konden we in de korte tijd die we hadden helaas niet voor vervanging zorgen. Een punt waar we inderdaad een klein beetje buikpijn van hebben”, zo laat ze weten.
Duurzaamheid = innovatie
Dat duurzame mode (bijna) niet meer te onderscheiden is van de doorgaande mode, werd gisteravond door verschillende bezoekers beaamt. “Mensen zeggen wel dat duurzame mode misschien stoffig is, maar ik denk dat de conventionele mode juist een beetje stoffig begint te worden. Duurzaamheid betekent innovatie”, aldus Scheele. Eco-fashion kan volgens haar definitief afrekenen met het imago van geitenwollensokken. Maar dat duurzame kleding steeds hipper en modieuzer wordt en daarmee steeds dichter in de richting van de kleding van de ‘mainstream modemerken’ beweegt, wil nog niet zeggen dat er daarmee geen ruimte meer is voor de achtergronden ervan. Juist de combinatie van mooie, kwalitatieve kleding met eerlijke productie en duurzaam design, maakt eco-fashion tot wat het is: unieke kledingstukken waar je niet alleen zelf een goed gevoel van krijgt, maar ook de mensen die het maken. Precies zoals Van Vliet liet zien, en bij uitstek waar mode voor bedoeld is. Dat verhaal verdient meer aandacht.
