 |
In het hippe Costa Rica voelde ik me in het begin vooral een boerin uit Honduras. Zeker toen de workshop werd geopend met een toespraakje over 'seks, seks, seks'. Dat doen wij in Honduras heel anders. Maar eerlijk is eerlijk: mijn aandacht hadden ze. Kom maar op met die informatie.
Drie dagen lang kregen we vervolgens de kans onze wiki's te maken, filmpjes op YouTube te uploaden en aan ons blog toe te voegen, en Dgroups te starten en faciliteren. Heerlijk, al die technische praat. Prachtige – voornamelijk gratis – technieken die onze organisaties kunnen gebruiken om hun interne kennis te ordenen en naar buiten te brengen. Want uiteindelijk is dat waar het om gaat: een netwerk te zijn en te netwerken met anderen.
Allemaal mooi. Maar dan denk ik aan de complexiteit van mijn organisatie. Niet alleen intern, maar vooral ook extern. De competitie met andere organisaties om fondsen is groot en erkenning en legitimiteit bij de overheid en de bevolking ontbreekt. Men ziet ons niet als iets positiefs.
En daar zit ik dan, met m'n ICT en m'n wiki. Voor wie was dat ook weer belangrijk? Want ook al gaat het om gratis hulpmiddelen, dat betekent niet dat ze geen investeringen van tijd en mensen kosten. Om nu direct al mijn collega's hun eigen blog, Dgroup en YouTube-account aan te laten maken, lijkt me iets te veel van het goede.
Heb ik nu dus geleerd hoe ICT voor organisaties als de mijne van nut kan zijn? Nee, eigenlijk niet. Maar mijn creativiteit is wel weer geprikkeld. En o ja, dat het hotel fantastisch was, het eten fenomenaal en het land een paradijs, maakte het fysieke netwerken in Costa Rica een stuk aangenamer. Netwerken blijft nu eenmaal mensenwerk. In elk geval in mijn hoekje van Centraal-Amerika.
