“No Compromise” wordt alweer de 7e Sea Shepherd campagne tegen de illegale Japanse walvisjacht in de wateren van Antarctica. Sinds 1986 is er een moratorium op commerciële walvisjacht van kracht. Volgens deze overeenkomst zouden deze walvissen beschermd moeten zijn. De realiteit is echter anders, en afspraken op papier die niet worden nagekomen hebben weinig effect.
Helaas zijn er nog steeds landen die uit winstbejag blijven jagen op walvissen. De Japanse walvisvaardersvloot slacht ieder jaar zo’n 1000 walvissen af, waaronder ook beschermde en bedreigde walvissoorten.
Er bestaan al jarenlang wetten, er zijn meerdere afspraken gemaakt en er zijn verdragen ondertekend, waaronder o.a. het CITES verdrag, het United Nations World Charter for Nature en federale Australische wetten, waarin in zeer duidelijk wordt aangegeven waar het in het betreffende verdrag om gaat en waarin helder wordt aangegeven welke regels en afspraken er gelden.
Een groot deel van de Japanse walvisslachting vindt bovendien plaats binnen de grenzen van het ‘Southern Ocean Whale Sanctuary’. Wat is de betekenis van een walvisreservaat als de Japanse vloot meent dat zij zich niet hoeft te houden aan een internationaal gemaakte afspraak? Het heeft duidelijk geen zin om te blijven praten en te proberen om nog meer of nieuwe afspraken te maken. De afspraken bestaan al jarenlang en de meerdere wetten en verdragen zouden een garantie moeten zijn, maar helaas blijkt navolging van deze afspraken al tientallen jaren niet succesvol en veel te wensen over te laten.
Gebrek aan wilskracht om in geval van overtreding van deze bestaande internationale regelgeving op te treden en sancties op te leggen zijn de oorzaak. Je zou mogen verwachten dat de verschillende nationale overheden zouden toezien op naleving, maar helaas blijken economische en diplomatieke belangen keer op keer veel zwaarder te wegen dan het naleven van de wet.
De Sea Shepherd Conservation Society streeft naar handhaving van bestaande regelgeving als het gaat om o.a. de bescherming van walvissen, dolfijnen, schildpadden en haaien. De waarheid is hard; als de bescherming van deze dieren wordt overgelaten en toevertrouwd aan de verschillende nationale overheden, dan ziet de toekomst van meerdere van deze, op papier beschermde diersoorten, er niet rooskleurig uit en zullen verscheidene diersoorten door menselijk toedoen in de nabije toekomst zijn uitgestorven.
Naast de commerciële jacht bestaan er ook nog andere vormen van afslachting. Traditie en zogenaamd wetenschappelijk onderzoek worden nog steeds aangevoerd als rechtvaardiging voor het afslachten van walvissen en dolfijnen. Het bestaan van wetten, verdragen en natuurreservaten zijn ook hier geen garantie voor daadwerkelijke bescherming.
