Ondanks de internationale verdragen blijft Japan vrolijk doorgaan met de walvisvangst onder het mom van ‘wetenschappelijk onderzoek’.
De wind steekt op en er komen witte schuimkoppen op de rollende golven. We varen de mist in, en op de radar is duidelijk te zien dat we, op een afstand van 4,85 zeemijl, nog steeds gevolgd worden door één van de Japanse walvisjagers. Toen vanochtend mijn brugwacht begon, was het nog zonnig, maar inmiddels is de lucht aardig betrokken.
De laatste dagen schieten er allemaal gedachten door m’n hoofd. Als je er even echt bij stil staat is het eigenlijk best wel… Ja, wat eigenlijk?
Het is alweer ruim een maand geleden dat de Steve Irwin, de Bob Barker en de Gojira in Hobart lagen. De drie schepen van Sea Shepherd; in totaal een ruim 80 koppige bemanning met 20 verschillende nationaliteiten. Doel is het handhaven van internationale overeenkomsten en verdragen m.b.t. de Japanse walvisvaart in Antarctica.
Waarom doet Sea Shepherd dit eigenlijk? Waarom is er géén enkele overheid, géén enkel land dat zich daadwerkelijk inzet en streeft naar controle en handhaving van de internationaal gemaakte afspraken? Waarom wordt dit nu overgelaten aan een kleine groep van nog geen 100 mensen, afkomstig van landen verspreid over de hele aarde?
Decennia lang bestaan er duidelijke afspraken, allemaal even duidelijk vastgelegd op papier. De realiteit laat echter al decennia lang zien dat het de nationale overheden ontbreekt aan wilskracht en een daadkrachtig optreden tegen overtredingen. Wat heeft het voor zin om afspraken te maken als er geen gereguleerde controle is en er geen daadkrachtig optreden in geval van overtreding? Moet er nog meer vergaderd worden, en moeten er nog meer (nieuwe) afspraken worden gemaakt? Als de reeds bestaande afspraken door een zeer beperkte groep mensen uit slechts een zeer klein aantal landen structureel worden overtreden, waarom dan nieuwe afspraken willen maken en hopen dat deze, door commerciële belangen gedreven, kleine groep daar dan wel naar zal luisteren? Los nog van het feit dat iedere nieuwe afspraak een zeer triest signaal af zou geven.
Het komt er dan dus op neer dat als je je maar lang genoeg niet aan de afspraken houdt, overtredingen begaat, en daar iedere keer weer mee weg komt, zonder dat er sancties volgen, dat er dan internationaal besloten wordt om de afspraken maar aan te passen. De regels
dan maar aanpassen vanuit de gedachte dat er dan géén overtredingen meer zullen zijn? Op z’n zachts gezegd wel een beetje vreemd.
