Na vier maanden van de achttien al voelen dat de tijd begint te dringen, lijkt misschien snel. Maar toch is het zo. De eerste vier maanden waren gevuld met het leren van de taal, het leren kennen van de organisatie, het inventariseren van wensen en verwachtingen en die omzetten in plannen. Het komende jaar gaat het om de uitvoering, de implementatie en de monitoring. Zal het gaan zoals ik hoop?
Ik heb zo mijn twijfels. Tijdens mijn vakantie in eigen land, Honduras dus, gingen veel dingen niet zoals ze hadden moeten gaan. Triviale dingen, maar toch. Een warme melk met karamel bij de espresso americano werd een koffie met karamel. Een mooi hotel bleek een leegstaand spookhuis in niemandsland, zonder eten of andere gasten. Een knallend nieuwjaarsfeest op het strand was een trieste gelegenheid zonder feestgangers. Ach, op vakantie kan ik het hebben.
Nu rest mij hier nog een dik jaar om samen met de organisatie een interne en externe communicatiestrategie te ontwikkelen. Daarbij ben ik als 'capaciteitsopbouwer' afhankelijk van de input van anderen. Als het niet van binnenuit komt, dan komt het maar niet. In de context van Honduras, waarin veel dingen niet gaan zoals je mag verwachten, en van een contract van nog veertien maanden, doet dit uitgangspunt me de tijdsdruk nu al voelen.
Maar terugkijkend en vooruitblikkend, heb ik toch hoop. De eerste vier maanden zijn buitengewoon goed verlopen, met volop ondersteuning en waardering. Op institutioneel niveau zijn prioriteiten bijgesteld en ook het organogram is aangepast, beide onder invloed van mijn functie. Wellicht tegen beter weten in hoop ik deze lijn voort te zetten. Schouders eronder!
