Als je bij partners langsgaat, krijg je wel eens wat. Met het schaamrood op de kaken herinner ik me hoe ik mijn eerste relatiegeschenk op het vliegveld al had weggegeven. Het was wanstaltig koperwerk, te afzichtelijk om mee naar huis te nemen.
De onbekende Keniaan heeft het vast voor een goede prijs kunnen verkopen aan een toerist, maar erg netjes was het niet, realiseerde ik me naderhand. Vandaar dat ik later de gulle gevers altijd uitbundig bedankt heb, om vervolgens de geschenken onder mijn bureau op te slaan.
De afgelopen twee jaar is daar een behoorlijke voorraad met exotische spulletjes terechtgekomen en nu ik mijn bureau aan het opruimen ben, kom ik het allemaal weer tegen. Want bij een andere baan hoort een ander bureau.
Ja, lieve lezer, u leest het goed: uw columnist heeft een andere baan en gaat de wereld buiten de ontwikkelingssamenwerking ontdekken. Het is ongetwijfeld toevallig, maar op het moment dat ik mijn baan opzeg luiden stort die wereld in. Omvallende banken en verdampend geld luiden het einde in – alsmede de laatste dagen aan mijn bureau.
Ik snap niets van omvallende banken en verdampend geld. Ik snap nog minder goed hoe die miljarden zo maar opeens beschikbaar zijn. Meestal kost het jaren voordat landen het geld dat ze toezeggen op donorconferenties ook daadwerkelijk beschikbaar stellen en deze keer wordt het meteen uitgegeven!
En het erge is: van dat bedrag hadden we vorig jaar de hele derde wereld kunnen opkopen en uit de armoede kunnen helpen! Maar zoals altijd zeg ik tegen mezelf: niet mopperen op anderen, begin bij je jezelf. Dus als u op Marktplaats de bovengenoemde spulletjes ziet: bied er flink voor! De opbrengst is het begin van mijn persoonlijke fonds om de wereld te redden. Zo sprokkel ik zelf de miljarden bij elkaar. Adios!
Dit is de laatste bijdrage Uma. Zou jij hier graag over jouw eigen werkervaring willen vertellen? Geef je dan op voor onze columnistenwedstrijd op redactie@viceversaonline.nl en wie weet sta jij komend jaar op de achterpagina…
