Er staat een oude auto voor het drieslaapkamerappartement, met een woonkamer en keuken die van alle gemakken voorzien zijn. Niet gek voor deze vrouw die we twintig jaar geleden ontmoetten, toen als huishoudster in de Botswanese hoofdstad Gaborone.
Het was 1993, toen ik met Sherry’s zoontje Dimakatso in de tuin voetbalde. Hij was acht jaar oud, ik tien. Nu, exact twintig jaar later, haalt Dimakatso ons bij het Gaborone Hotel op waarna we met een minibusje (hier combi genoemd) naar zijn moeder toe rijden.
Vanuit het opbenbaar vervoer aanschouwen we dit wonderlijke land. Toen het in 1966 onafhankelijk werd had Botswana slechts 12 kilometer verharde weg en was het straatarm. Nadat het, toeval of niet, nog geen jaar na de onafhankelijkheid op enorme diamantvoorraden stuitte kwam een razendsnelle ontwikkeling op gang. Nu is Gaborone een moderne hoofdstad met architectonische hoogstandjes. Botswana’s wegennet is inmiddels onge-evenaard in Afrika.
“Dingen zijn goed geregeld hier”, vertelt Sherry. “Stukken beter dan in Zimbabwe, dat niet eens meer een eigen valuta heeft”, zegt ze over haar vroegere vaderland. Op het juiste moment waagde ze de sprong en vond haar geluk in Botswana; land zo groot als Frankrijk maar met nog geen 2 miljoen inwoners.
Destijds in ’93 vonden we het maar apart dat Sherry, met Dimakatso en zijn oudere zus, in de garage van mijn oom in Gaborone woonde. Maar wat we niet wisten was dat Sherry het geld dat ze uitspaarde aan huur slim investeerde. “Inmiddels bezit ik een huis waarvan ik de huur incasseer,” vertelt Sherry trots. Over drie jaar wordt ze 55, en kan dan een staatspensioentje tegemoet zien. Ook al zo’n voorziening die nog in weinig Afrikaanse landen gebruikelijk is.
Sherry’s nieuwe man – de vorige overleed vlak na ons bezoek – is bouwvakker Joseph en hij bouwde persoonlijk het huis waar ze wonen met Dimakatso en hun enige kind samen: Talitha. “Ach”, zegt Joseph als we in zijn wagen hortend en stotend over de gladde wegen van Gaborone rijden. “Afrika is zo rijk, kijk eens hoe het kan zijn in een Afrikaans land waar niet voordurend geweld uitbreekt.” Het stel boft maar, zo wil hij zeggen. Maar wachten op geluk is niets voor Sherry: “Ik werk nog steeds hoor. Niet meer als huishoudster voor een Nederlandse familie, maar voor andere Nederlanders. Elke ochtend ben ik pompbediende bij Shell.”
