Deze mensen vluchten voor kogelregens in Afghanistan

Na heftige gevechten beginnen meer en meer mensen te vluchten. In Taleqan (hoofdstad Thakhar) zijn al ruim 50.000 mensen aangekomen. Hulp komt moeilijk op gang omdat de enige weg naar buiten via Kunduz gaat. Vanuit de lokale overheid zijn wel een paar honderd tenten geregeld en eten, maar veel mensen slapen buiten. In de stad zie je mensen in het park overnachten in de open lucht. In het vluchtelingenkamp, iets ten oosten van de stad slapen de meeste mensen buiten en wassen zich in de rivier die er naast ligt. Dit zijn vijf korte persoonlijke verhalen over de situatie.

Abdul Hadi – 19 
"Ik ben hier met een deel van mijn familie en moet voor mijn zusjes en neefjes en nichtjes zorgen. We zijn hier al acht dagen en hebben niks; de winter komt eraan maar we delen twee dekens met negen mensen in deze tent. Dat is niet genoeg. Zo kunnen we niet leven. Een van de ergste dingen vind ik dat ik niet kan studeren. Ik wil later als arts de bevolking helpen. Zo moet er meer gezondheid komen in ons land en hoop daarmee ook bij te dragen tegen armoede. De overheid is verantwoordelijk om hier snel een einde aan te maken. Ze moeten voor ons zorgen. Ik wil dat ze een einde maken aan de Taliban."

Saleha Esmali – 12
"We zijn gisteren gevlucht. Mijn ouders hadden eerst nog aangekeken of het snel zou oplossen, maar dat deed het niet. We hebben een auto gehuurd en zijn met veel mensen hier heen gegaan. Dit is de enige plek waar we naartoe kunnen. Ik ben niet blij, want nu kan ik niet naar school toe. Ik zit in grade 4 (groep 8), dat is een heel belangrijk jaar."

Feda Mohammadi – 35
"De gastvrijheid van de buren (in de provincie Thakhar) stellen we erg op prijs. Het is niet veel, maar ze doen erg hun best. Hoe dan ook is het niet fijn om hier te zijn. Het is niet alleen de gevechten nu, maar als we terug gaan zijn de huizen kapot, de dieren dood en hebben onze kinderen onderwijs gemist. We willen veiligheid. Zo kunnen we een beter leven voor ons zelf creëeren."

Abdul Wasik – 20
"Hier kan ik niet werken, dus heb geen inkomen. Dat is erg lastig. Thuis in Kunduz ben ik boer, maar heb al mijn dieren achter gelaten. Ik hoop maar dat ze nog in leven zijn, anders heb ik hierna nog grotere problemen. Ik zit met vijf families in één tent, twintig mensen in totaal. Deels familie, maar ook een aantal buren. Mijn broer is neergeschoten. We waren thuis maar er kwamen rondvliegende kogels naar binnen. Eén ervan raakte mijn broer in zijn borst. Hij is wel weer stabiel, maar heeft erg veel pijn. Hij ligt ook hier in het kamp maar dat is niet makkelijk om te herstellen. Ik hoop dat Kunduz snel weer veilig wordt, en de rest van het land ook. De overheid moet fel ingrijpen om hier snel een einde aan te maken. We willen terug naar huis." 

Sha Wali – leeftijd onbekend
"Ik ben hier al acht dagen met mijn familie, sinds het gevecht losbarste. We hebben geen tent. Dus we slapen buiten. ’s Nachts is het erg koud. En er is bijna geen voedsel; we worden ziek. Er is dringend hulp nodig."