Ik ben ontsnapt aan Bret. Dat had ik zelf niet zo in de gaten, maar toen de krant schreef dat Curaçao was ontsnapt aan Bret, wist ik dat dat dus ook voor mij gold. Ontsnapt aan een tropische storm die geen storm en zelfs geen ‘tropische golf’ wilde zijn, maar die ons toch maar mooi een paar dagen in zijn ban hield.
‘Bret stormde enthousiast op ons af’
Het orkaanseizoen is begonnen. Dat betekent, zo leerde ik, dat je dezer dagen goed moet opletten wanneer het aan de overkant van de Atlantische Oceaan, zo ergens ten westen van de Kaapverdische Eilanden, flink begint te waaien. Afrika komt naar je toe deze zomer, en daar kun je je maar beter op voorbereiden.
Voor mij was het de eerste keer. Mensen hier hadden mij al vaker verteld dat ‘benedenwindse eilanden’ zoals het onze doorgaans weinig last hebben van orkanen en andere hevige windsoorten. Maar Bret dacht daar blijkbaar anders over en stormde (jawel) enthousiast op ons af.
Even terug naar Nederland. De iets oudere lezer herinnert zich ongetwijfeld die schitterende scene uit Koot & Bie, waarin ‘regelneef’ Cor van der Laak met een stok op een Noordzeestrand staat. En wel hierom: Cor trekt een lijn in het zand, en gebiedt de zee om haar golven niet verder dan die lijn te laten komen. En verdomd, de zee doet wat zij meestal niet doet. Zij gehoorzaamt.
Geheimen van eilandleven
Een paar weken geleden at ik met vrienden in een aangenaam restaurant hier aan de kust. De afstand tussen onze tafel en de kade was hooguit een meter of drie. Soms spatte de top van een golf boven die kade uit. Wie naar de horizon keek, zag enkel het water van de machtige zee. Ontelbare hectoliters, die ons in één tel konden verzwelgen. Wij bestelden op ons gemak nog een flesje plat water.
Is dit dan een van de geheimen van het eilandleven? Dat je je vertrouwen schenkt aan een wispelturige geliefde? Aan een schoonheid die brute krachten kent waar niemand een antwoord op heeft? Dat je berust in de gedachte dat aan de dood, waar en wanneer zij ook komt, geen ontsnappen mogelijk is?
Stormklaar
Bret had dus zo’n dood kunnen betekenen. Ik las over speciale overheidsvergaderingen met stormwaarschuwingen. Ik hoorde van bekenden die hun huis ‘stormklaar’ hadden gemaakt. Ondertussen zat ik zelf met mijn twee honden op de veranda, in diepste zin onwetend van het gevaar dat mogelijk ook op mij af kwam.
De middag liep ten einde. De avond viel. Langzaam trok de tuin een duistere mantel aan. De wind stak op. Wat niet te zien was, liet steeds luider van zich horen. Het begon te regenen. Het begon te hozen. Ik zat te wachten tot de stroom zou uitvallen. De honden keken mij aan; ik keek al even onbegrijpend terug. Was ikzelf eigenlijk wel stormklaar? Ik had geen idee.
