Maar tot mijn geluk kent niemandsland mooie mensen. De helft is 'nieuwe school' capaciteitsopbouwer, de andere helft is 'oude school' toeruster. Toerusters zijn capaciteitsopbouwers met een missie, en wel een die berust op het bovenaardse, die voortkomt uit Gods plan. Een Fairfood'er van mijn generatie raakte bij een van de cursussen verward in gesprek met een gemillimeterde flitsende predikant op weg naar Zuid-Afrika: 'De missie? Die bestaat toch niet meer?'
Heerlijk is het om deze toerusters – haast onzichtbaar in de gevestigde ontwikkelingssamenwerking zoals ik die ken – te ontmoeten. Een kans om mijn praktische en theoretische perspectief te verdiepen door middel van levensvragen die normaal slechts ter sprake komen op schaarse donkere avonden met veel wijn. Humanistisch voel ik me, maar het is goed dat humanisme af en toe uit te diepen. Want vanwege welke waarden zit ik in de ontwikkelingssamenwerking en waar komen ze vandaan? Wat is míjn missie?
Al blijkt deze vraag in zes weken niet te beantwoorden, hij is wel degelijk legitiem. Niet alleen omdat ik voor mijzelf mijn drijfveren duidelijk wil hebben, maar ook in de context van Honduras. Een van de landen in Midden-Amerika waar alles verbonden is aan de missie. Niet de missie van een organisatie, maar de missie van boven. Werken vanuit deze missie, heb ik gemerkt, raakt het diepste in de mens. Ik zag een gedrevenheid die ik lang niet meer had gezien. Openheid naar mensen, zonder veroordeling. Want ook de 'oude school' toerusters zijn niet stil blijven staan.
Daar ben ik blij om. Dat niemandsland een ontmoetingsplaats is. Een plaats waar je geconfronteerd wordt met jezelf, met je eigen waarden en normen. En van al die cursussen, log frames, SWOT- en stakeholders-analyses, is dát het meest waardevolle wat ik te bieden heb. Ik hoop op veel gedreven toerusters in Honduras!
