Marcel en Jan-Dirk waren erbij: The International Waterweek

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Van alle belangrijke congressen die ik ooit bezocht kende de International Waterweek in Amsterdam de minst spectaculaire opening. Koning Willem-Alexander werd als voorzitt er van de UNSGAB opgevolgd door kroonprins El Hassan Bin Talal van Jordanië, een man van 1 meter 50. Niets ten nadele van Bin Talal overigens, hij probeerde er nog wat van te maken, maar het was allemaal buitengewoon saai. Het begon al met de eerste toespraak van minister Schultz van Haegen van Infrastructuur en Milieu. 

Zij zei: “Water is belangrijk.” 

Voor die opmerking werd geklapt. 

Daarna huppelde de al eerder genoemde prins Bin Talal uit Jordanië naar het spreekgestoelte. 

Hij kwam met een aantal grappige oneliners als: “Er zijn meer mensen in de wereld met een mobiele telefoon dan met een toilet.” 

Daar ben je als journalist blij mee. 

De middag werd totaal verpest door Mr. Trinh Dinh Dung, minister of Construction van Vietnam. 

De ‘high level keynote speaker’ sprak 25 minuten in een onverstaanbaar soort Engels tot de zaal. 

Niemand begreep Trinh Dinh Dung 

Eerst was er wat gemompel – “I don’t understand”, “What?” – gevolgd door berusting, waarna de moeheid door het verre reizen de meeste waterdeskundigen overviel. De Japanse delegatie viel, drie man sterk, in slaap. Die uit Mali zat ongegeneerd te geeuwen. We zagen minister Schultz Van Haegen bezig op haar iPhone. 

Waar ging de keynote speech van Trinh Dinh Dung over? Over de infrastructuur van Vietnam? We zagen hem op een gegeven moment met overslaande stem op een kaart alle provincies van Vietnam aanwijzen. Waarom? 

Zelfs de meisjes van de persvoorlichting moesten ons het antwoord schuldig blijven. 

Eentje zei: “Water is daar toch wel een big issue, denk ik.” Ik dacht het ook. 

Maar of er sprake was van een wateroverschot of een -tekort, daar kwamen we niet achter. 

Toen Trinh Dinh Dung klaar was, werd er toch geklapt. Waarom? “Eerlijk gezegd omdat het afgelopen was”, zei de heer Hofstede, ambtenaar op het ministerie van Melanie tijdens de receptie. 

“Niemand begreep het. Dat is vaak ook het probleem bij dit soort congressen. De bilaatjes – bilaterale overlegjes (MvR) – met dit soort delegaties duren altijd extreem lang. Wat overigens niet betekent dat het er niet gezellig aan toe gaat.” 

Volgende programma-onderdeel: de uitreiking van de overall Aquatech Innovation Award 2013, niet te verwarren met de Water Alliance Innovation Stimulation Award. Drinkwaterbedrijf Vitens won met een humuszuurproject. 

Hij plaatste doelgericht een dikke pluim in eigen bips

manager Business Development Rik Thijssen van Vitens, een man met dikke witte sokken onder de bandplooibroek, mocht de trofee in ontvangst nemen. Hij deed het graag en met trots. Uit de binnenzak van het colbert toverde hij een speech tevoorschijn waarmee hij doelgericht een hele dikke pluim in eigen bips plaatste. “De prijs toont aan dat we op de goede weg zijn door ons afval niet meer als afval te zien, maar als een waardevolle reststof. 

Deze prijs draag ik dan ook op aan al onze creatieve onderzoekers die deze belofte in de praktijk waarmaken.” 

Er volgde een receptie met de waterdeskundigen uit alle delen van de wereld en drank, veel drank. 

De Russische afgevaardigde dronk als een van de weinigen water, oorzaak was een antibioticakuur wegens een keeloperatie. 

Over water gingen de gesprekken niet. Alleen de vertegenwoordiger van de Palestijnse gebieden prees ons land om zijn dijken; een paar jaar eerder had hij de waterkering in de Oosterschelde bezocht, een project waar hij nog steeds ondersteboven van was. Een Keniaan vroeg naar het Red Light District, een Roemeen wilde weten hoever het vanaf Amsterdam naar Rotterdam was en de Jemenitische delegatie poseerde de hele tijd ongevraagd voor fotograaf Jan-Dirk, we wisten niet waarom. De Congolese delegatie wilde ook op de foto, maar die werden in hun pogingen om in beeld te komen gehinderd door Nederlanders die hen het recept van bitterballen wilden uitleggen.

De heer Trinh Dinh Dung uit Vietnam stond alleen ter hoogte van het koud buffet. Ze wilden wel met hem praten, maar iedereen wist dat dat niet mogelijk was. 

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons