Het is kwart over vijf in de ochtend, en min drie. Terwijl ik me nog even omdraai duwt Juliet haar krakende oude fiets het huis uit, om aan een tocht van acht kilometer naar haar werk te beginnen.
Wanneer ze om half vier ’s middags thuis komt, straalt ze helemaal. “Het was een hele leuke dag. Het draait allemaal om het verplaatsen en tellen van kratten. Ik mag daarvoor op zo’n klein karretje rijden om ze vooruit te duwen,” zegt mijn universitair opgeleide vrouw.
Ik heb haar nog niet eerder zo gelukkig gezien
Anderhalve week werkt Juliet nu bij een internationaal logistiekbedrijf in Zaandam. Ik heb haar nog niet eerder zo gelukkig gezien sinds ze 15 maanden geleden in Nederland kwam wonen. Ook al is het werk onder haar niveau en is het koud op de fiets, haar nieuwe zelfstandigheid maakt dat ruimschoots goed.
Na ruim zes jaar in Oeganda en Zuid-Soedan is correspondent Arne Doornebal terug in Nederland. Na een gezinsherenigingsprocedure van acht maanden werd hij eind augustus 2014 herenigd met zijn vrouw Juliet en hun twee kinderen. Hoe is het voor de Oegandese Juliet om te integreren in Nederland?
“Ik heb beltegoed gekocht en net zo lang met mijn moeder gekletst als ik wilde,” zegt ze ’s avonds triomfantelijk, wetende dat ik normaal altijd klaag wanneer er een tientje op een avond verbeld wordt. Vandaag kan ik daar inderdaad niets over zeggen; dit beltegoed is door haar eigen noeste arbeid bij elkaar gespaard.
Al vanaf het begin wilde Juliet werken. Binnen drie maanden na aankomst ging ze aan de slag als kamermeisje, in een luxueus hotel in Amsterdam-Zuid. Het was een vorm van uitbuiting die ze daar onderging; het hotel bepaalde dat je vijf kamers in een uur moest schoon krijgen en ook al deed je er twee keer zo lang over – er werd maar één uur uitbetaald.
Niet dat ze er niks van op stak. “Mijn manager pakte gewoon zelf een handdoek en begon te laten zien hoe je het best schoon maakt,” vertelde ze eens geschokt toen ze terug kwam. “Ondenkbaar in Uganda, daar is een manager de baas die alleen maar bevelen schreeuwt. Het Nederlandse systeem is veel prettiger, doordat de manager zelf mee doet motiveert het je veel meer.” Haar collega’s waren voornamelijk Antilliaans en Ghanees. You don’t speak Dutch? No Problem!
Het Nederlandse systeem is veel prettiger, de manager helpt met schoonmaken
Een Oegandese dame die ze hier ontmoette loodste Juliet binnen bij een andere hotelketen, die iets beter bereisbaar was. Maar ook daar was ze soms de hele dag van huis, om vervolgens maar drie uur uitbetaald te krijgen. De uitbuiting van kamermeisjes geldt blijkbaar sector breed.
Het industriegebied bij Zaandam is een plek waar veel werk is. Al eerder hadden we eens geïnformeerd naar mogelijk werk in een distributiecentrum. ‘Geen Nederlands? Geen probleem. Geen Pools? Nee, dan lukt het niet,’ kreeg ze destijds te horen. En ook bij haar huidige werkgever is zo’n twee-derde van het personeel Pools. Verder werken er Noord-Afrikanen, nu en dan een Hollander en jawel, ook hier trof ze een landgenoot. “Het is vooral mannenwerk, van de vrouwen ben ik de enige uit Afrika,” zegt Juliet trots.
“Gelukkig spreken de managers gewoon Nederlands tegen ons,” vertelt Juliet, die ik ondanks het vroege opstaan ineens in de avonduren weer Nederlands zie leren. “Nu heb ik tenminste een reden om weer echt mijn best te doen.”
[[{“fid”:”40258″,”view_mode”:”default”,”fields”:{“format”:”default”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”Een abonnement op OneWorld magazine voor 25 euro”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”Een abonnement op OneWorld magazine voor 25 euro”},”type”:”media”,”attributes”:{“alt”:”Een abonnement op OneWorld magazine voor 25 euro”,”title”:”Een abonnement op OneWorld magazine voor 25 euro”,”style”:”height:69px; width:581px”,”class”:”file-default media-element”}}]]
