Van 1990 tot 2004 steeg de uitstoot van koolstofdioxide (CO2), een van de gassen die bijdragen tot de opwarming van de aarde, in de Verenigde Staten met 1,2 miljard ton. Per inwoner komt dat neer op 1,3 ton per jaar, zegt Sunita Narain, de directrice van het SCE. In dezelfde periode steeg de uitstoot in India met 0,4 miljard ton, het equivalent van 0,4 ton per Indiër.
Volgens cijfers van het Internationale Klimaatpanel (IPCC) bedraagt de CO2-uitstoot per inwoner in de VS 20 ton per jaar, vier ton in China en 1,1 ton in India. Een Amerikaan zorgt met andere woorden voor evenveel broeikasgas als 19 Indiërs, 107 Bengalezen, 134 Bhutanezen en 269 Nepalezen, rekent Narain voor. "Bovendien heeft zich in de atmosfeer een hoeveelheid CO2 
opgebouwd toen de rijke landen aan het ontwikkelen waren", zegt ze, "Hoe komt dan dat opeens India de zwartepiet krijgt toegespeeld?"
Het SCE en de Indiase regering zitten voor één keer op dezelfde golflengte in hun afkeur voor de doelstellingen die het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties (UNDP) formuleerde in zijn jongste Human Development Report. Het UNDP-rapport stelde voor dat de rijke landen hun uitstoot tegen 2050 met 80 procent verminderen, de ontwikkelingslanden met 20 procent.
Onaanvaardbaar
"Onaanvaardbaar", vindt Narain, want dat zou betekenen dat de VS van 20 naar 4 ton per capita gaan, China van 2,1 naar 1,7 ton per capita, en India van 0,8 naar 0,6 ton, "Niemand heeft voorlopig een economie uitgevonden die met zo weinig koolstofdioxide toekomt."
De directrice van de internationaal erkende ngo stelt een systeem voor waarbij elk land het recht krijgt een gelijke hoeveelheid CO2 per inwoner uit te stoten. Dat zou betekenen dat de rijke landen hun uitstoot reduceren en de ontwikkelingslanden niet boven een bepaald niveau gaan.
Het gelijkheidprincipe moet volgens Narain zowel gelden tussen landen als tussen inwoners van een zelfde land. "De rijken in India zorgen voor evenveel uitstoot als de rijken in de rest van de wereld. Het zijn de armen, 
die geen toegang hebben tot energie, die voor ademruimte zorgen. In ons systeem moeten de rijken betalen voor de extra energie die ze gebruiken."
De NGO-directrice heeft ook geen goed woord over voor het "corrupte" Clean Development Mechanism (CDM), dat rijke landen toelaat emissiekredieten te claimen voor projecten die de CO2-uitstoot in arme landen verminderen. Er wordt volgens haar te weinig geïnvesteerd in zonne- en windenergie en technologie om steenkoolcentrales schoner te maken.
Voorstanders van het CDM zeggen dat het systeem ervoor zorgt dat de CO2-uitstoot het eerst wordt gereduceerd waar dat doeltreffend en goedkoop kan gebeuren.
