brandstoffen, of struikelt over een dakloze omdat je driftig een oproep tweet om een petitie tegen Monsanto te tekenen… het kan gebeuren.
Niet alles kan evenveel aandacht krijgen, en voor de gemiddelde activist ligt het levenstempo hoog. Dat is een kwestie van tijdsmanagement; er is teveel belangrijks dat nú moet gebeuren. Maar stiekem is dat blindstaren ook een gevolg van een ongeconcentreerde levenshouding. Want als je jezelf zo vurig stort in de donkerste ravijnen en allergrootste problemen, hoef je niet de monsters recht voor je aan te kijken. En die zijn overal.
“Alsof de dagelijkse realiteit een televisiekanaal is waarvan je kunt wegzappen
Gelukkig zijn er vriendinnen en kennissen die zich bemoeien met mensen die in het uitgaansleven of het openbaar vervoer worden uitgescholden, belaagd of zelfs mishandeld. Zij vertellen mij dat het hen opvalt dat veel mensen het zien gebeuren, maar niemand iets doet. Alsof de dagelijkse realiteit een televisiekanaal is waarvan je kunt wegzappen. Daar doet een petitie niets tegen.
We moeten niet alleen op onszelf hoeven rekenen. We hebben het nodig dat alle volwassen mannen én vrouwen alert zijn dat we ons veilig door de openbare ruimte kunnen bewegen, want wij zijn daar allemaal aanwezig. Onze veiligheid is van iedereen. Daarom kan het voor idealisten geen kwaad om op hun omgeving te letten. Je kunt zoveel vaker helpen dan je denkt, en echt: we hebben je overal nodig.