‘Iedereen onderschat mbo’ers, we moeten van dat imago af’

Avinsha neemt het voortouw en zegt dat ze zich echt kan ergeren aan het negatieve imago van het mbo. “Iedereen onderschat mbo-studenten. Alsof wij niks kunnen. Dat maakt me zo boos.” In vacatures voor stageplekken wordt bijvoorbeeld heel vaak gevraagd naar een hbo’er. Avinsha: “Ik weet niet of het door de media komt, maar we moeten echt van dat imago af, het is zo zonde.”

Volgens Avinsha heeft het mbo alleen maar voordelen: “Ik leer hier enorm veel en voel me thuis. Eigenlijk zou iedereen naar het mbo moeten gaan, want je komt in situaties terecht waar je als mens veel van leert. Omgaan met verschillende soorten mensen, bijvoorbeeld. Onze klas was verdeeld in groepjes die niet met elkaar praatten, dat hebben we toen zelf opgelost.”

Bij Ronan was het precies andersom: “Ik was het enige witte jongetje in de klas. Daar werd je weer buitengesloten als je niet met de allochtonen omging. Dus ik denk ook dat het heel erg omgevingsgevoelig is, of je ergens wordt buitengesloten of niet en hier op het Albeda is het gewoon heel divers. Als Avinsha bij mij op de basisschool had gezeten, dan was ze een godin geweest.” Avinsha lacht: “Maar eigenlijk zou mijn omgeving niet mogen uitmaken en moet ik overal een godin zijn, toch?”

“Maar weet je”, zegt Elida, “racisme en uitsluiten zullen altijd bestaan. Denk aan leerlingen die moeite hebben met het vinden van een stageplek omdat ze een moeilijke achternaam hebben. Als je op sollicitatie gaat en degene met wie je in gesprek bent, is racistisch, dan kun je dat niet veranderen. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die eerst racistisch was en dat nu niet meer is. Zodra iemand een slechte ervaring heeft, is het heel moeilijk om daar iets positiefs van te maken. Ik heb zelf meegemaakt dat ik werd afgewezen bij een stageplek en het idee had dat dat kwam door mijn achternaam. Dit gaat denk ik nooit veranderen, mensen maken onderscheid.”

Avinsha denkt hardop na: “Er zou een protocol moeten komen dat als jongeren aan bepaalde voorwaarden voldoen, ze aangenomen moeten worden, ongeacht naam, ras, afkomst en dergelijke. Het moet gaan om je kwaliteiten, we doen toch niet voor niets zo ons best?”

“Ik zou het echt niet voor iedereen opnemen. Voor jullie misschien, maar ik heb al genoeg aan mijn eigen hoofd. Laatst hadden Almyrando en ik een akkefietje hier voor de deur, met mensen die we niet eens kennen. Almy werd opeens uitgescholden met het n-woord. Almy ging er zelf niet op in, maar op dat moment had ik wel willen vechten voor hem. Ik heb mijn principes, maar die gelden niet voor iedereen. Ik ben geen Batman.”

“We moeten gewoon vaker onze mond opentrek­ken”, vindt Avincha. “Ik kan bijvoorbeeld echt boos worden als mensen heel makkelijk doen over tiener­ zwangerschappen. ‘Dan laat je de baby toch gewoon weghalen’, wordt er dan geroepen. Alsof het iets heel normaals is. Ik heb het zelf meegemaakt in mijn omgeving en onze samenleving neemt het echt met een korreltje zout.

Voor Elida staat armoede het hoogst op de agenda. “Daar wordt momenteel te weinig aan gedaan, ik zou dat echt willen veranderen. Aan de ene kant van de wereld lopen de jongeren op schoenen van 700 euro en aan de andere kant hebben ze niet eens slippers.” Ronan sluit zich daarbij aan: “Of wat denk je van die brand in de Notre Dame? Weten jullie hoeveel geld er nu is gestort door bekende mensen om het gebouw te redden? En Afrika of Syrië laten ze doodvallen.”

Almyrando: “Wij staan veel te weinig stil bij onze luxepositie. Wij kunnen met water spelen, terwijl aan de andere kant van de wereld kinderen geen drinkwater hebben. In wat voor maatschappij leven we dan, dat we voor een gebouw als de Notre Dame binnen 48 uur wel een miljard euro ophalen?”

Hij concludeert: “Uiteindelijk moeten wij het anders doen. Wij hebben kritiek en feedback gekregen van de ouderen, maar we nemen ook nieuwe dingen mee uit onze eigen omgeving. Misschien gaan onze kinderen ook over ons zeuren, man. Je weet maar nooit.”