Grote hulpplannen werken niet

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

De aarde is plat, de wereld een groot dorp. Voor de eerste keer in de geschiedenis hebben mensen de mogelijkheid om met anderen, duizenden kilometers verderop, in gesprek te gaan. Mensen die elkaar nog nooit gezien hebben, schrijven samen encyclopedieën (Wikipedia bijvoorbeeld), tekenen samen Japanse strips, brengen samen het heelal in kaart en ontwikkelen samen nieuwe software. ‘Massive collaboration‘, ‘zelforganisatie’, ‘open source marketing‘, ‘collectieve intelligentie’ en ‘crowdsourcing‘: zijn de sleutelwoorden die ‘Web2.0’ kenmerken. De mens staat hierbij centraal en creëert zijn eigen werelden. Als we gezamenlijk een encyclopedie kunnen schrijven, waarom zouden we dan ook niet gezamenlijk de armoede oplossen? Ontwikkelingssamenwerking 2.0 maakt het mogelijk.

Maar is het oplossen van armoede dan niet heel erg complex? Dat is waar. Veel complexer krijg je het niet. Het is niet mogelijk om met één Groot Plan de economie in ontwikkelingslanden te verbeteren, het onderwijsniveau drastisch te verbeteren, een gezondheidssector op te bouwen, voedselveiligheid te garanderen of klimaatverandering tegen te gaan. Tegen de tijd dat het Plan is bedacht, laat staan uitgevoerd, is de wereld alweer veranderd.  

Bij Ontwikkelingssamenwerking 2.0 draait het dan ook niet om het Plan. Het gaat om de Mens. Mensen zijn mensen, ongeacht waar ze zijn. Gesprekken tussen mensen zijn in principe altijd mogelijk. Gesprekken tussen instanties en mensen zijn vaak onmogelijk. Instanties praten liever met zichzelf en met andere instanties. Dit is in een notendop de reden dat de steun onder de mensen voor de traditionele ontwikkelingsorganisaties afneemt. De mens zou weer centraal moeten staan binnen de ontwikkelingssamenwerking, met de individuele verantwoordelijkheid en zelforganisatie die erbij hoort. De donateur van nu wil betrokken zijn en op zijn minst kunnen volgen wat er gebeurt met zijn bijdrage.

Laten we daarom investeren in structuren die de mensen weer met elkaar laten praten en naar elkaar laten luisteren. Waar kan ik bijvoorbeeld Kees bij helpen die bezig is met irrigatieprojecten in Ghana? Waar zijn middelen beschikbaar? Expertise? Wie heeft een dergelijk project al eens eerder uitgevoerd? Wat vinden we van het idee en wat vinden we van de uitvoerder? De structuren die dit mogelijk maken moeten solide zijn en goed functionerend. Simpel: wat je zo met Ontwikkelingssamenwerking 2.0 creëert, is een levend, oplossinggenererend beest, dat zeer flexibel is, snel reageert en oneindig veel niche oplossingen kan aanbieden voor situaties die door de kleine omvang en het unieke karakter nu nog vaak buiten het bereik van de mainstream oplossingen van de ontwikkelingssamenwerking vallen.

De eerste structuren zijn nu al aan het ontstaan. Bij de 1procentclub.nl kun je 1 procent van je inkomen, tijd en kennis bijdragen aan de uitvoering van een ontwikkelingsproject, opgezet door bijvoorbeeld Kees. Of Mahatma. Of Samira. Deze structuren kunnen altijd beter worden en toegang tot de middelen en informatie kan altijd scherper, simpeler of sneller. Als de structuur eenmaal staat, is het aan de gebruiker om de standaard te verhogen.  

Anna Chojnacka en Bart Lacroix, oprichters van de 1%CLUB

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons