Als vader Kalifa thuis komt van zijn werk als rijinstructeur vertelt hij dat hij als kind nooit een driewieler heeft gehad. "Ik speelde in Tunesië vaak met een stok. Dan deed ik alsof het een zwaard was. Maar het kon ook net zogoed een auto zijn. Als ik een laken over mijn voeten trok was de stok het stuur. Er kwam een hoop fantasie bij kijken, maar misschien hoort dat wel bij kinderen. We hadden vroeger ook geen geld voor driewielers en skelters. Maar ik heb niet het idee dat ik wat gemist heb."
| Foto: Mark Vos |
 |
| Foto: Mark Vos |
Altijd buiten spelen
Mo (Mohammed) is de oudste zoon, hij studeert aan de Universiteit van Utrecht. "Vroeger speelde ik altijd gewoon voetbal of gingen we hutten bouwen met andere kinderen in de buurt. Ik was vrijwel altijd buiten. Kinderen zitten tegenwoordig meer achter een spelcomputer. Soms speel ik met mijn broertje, dan neem ik hem mee naar buiten. Eigenlijk is hij nog wat te jong om echt mee te spelen, het is meer er achteraan rennen om te zorgen dat hij niet wegloopt. Ik speelde altijd met de kinderen in mijn buurt. Thuis zong mijn moeder wel liedjes voor mij, in het Tunesisch, maar spelen deed ik buiten."
 |
| Foto: Mark Vos |
Op het schoolplein is Soufian uitgeraasd. Aan de hand van zijn moeder loopt hij vermoeid met zijn zusje naar huis. Naar de driewieler kijkt hij niet meer om. Die staat er morgen toch nog wel.
Spelen is fantasie en inventiviteit
Jean-Pierre Rossie onderzoekt al sinds de jaren 70 spelende kinderen. Hij is op veel plekken in de wereld geweest om typisch speelgedrag vast te leggen. De grote gemene deler is fantasie en inventiviteit. Dus of het kind nu speelt met een officiële Barbie van Mattel, of zelf een pop van afvalmateriaal maakt, het spel is in essentie hetzelfde.
