Na maart leven we in een wereld waarin grenzen tussen mensen belangrijker zijn dan de mensen zelf. Een wereld waarin elk fysiek verschil tussen mensen aangegrepen wordt om de gebeurtenissen om ons heen te duiden. Het belangrijke verhaal van deze tijd lijkt het verhaal te worden van de ruggen waarmee we naar elkaar toe zijn gaan staan.
In ieder van ons huist een diep verlangen naar een verklaarbare en duidelijke samenleving
Op de televisie kabbelt het debat. Bekende Nederlanders babbelen genuanceerd over ‘de blanke boze man (en vrouw)’, de PVVer. Zonder die zelfde PVVer echt in beeld te brengen of te kunnen brengen. Ontnuchterend. Want die PVVer bestaat helemaal niet en daarom is de PVV ook geen partij. De PVV is namelijk een gevoel. Een gevoel wat iedereen in Nederland wel kent. In ieder van ons huist namelijk een boze PVVer. Zeker als net onze fiets gestolen is, of we op straat ruzie kregen met iemand. Het is maar net de vraag of wij straks in maart als PVVers in het kieshokje staan of als iemand anders.
Zakkenvullers
Wij zijn allemaal PVVers. In ieder van ons huist namelijk een diep verlangen naar een verklaarbare en duidelijke samenleving. Een duidelijke samenleving krijg je als je alle Marokkanen neerzet als criminelen, alle Polen als banenpikkers, alle Turken als vrouwenhaters, alle Antillianen als geweldsplegers, alle moslims als terroristen, alle witte mensen als bevoorrechte nitwits en de politieke elite als zakkenvullers. Zo wordt de wereld opeens duivels eenvoudig. In die wereld zijn er pasklare oplossingen voor allerhande problemen. Pak alle Marokkanen op en gooi ze het land uit en er is geen criminaliteit meer, verbiedt de islam en er zijn geen terroristen meer, zet de elite aan de kant en niemand vult meer zijn zakken.
Rancune
We zijn op zoek naar een medicijn voor de machteloosheid en rancune die we ervaren nadat onze spreekwoordelijke fiets gejat is. We zwelgen in de overtuiging dat we de elite alles gegeven hebben en dat ze er helemaal niets van gebakken hebben. We zijn niet meer geïnteresseerd in rust en vrede. Iedereen die niet ‘net als ons’ is gaan we een toontje lager laten zingen. We hebben zelf ook niets te maken met de problemen om ons heen. Die worden allemaal door ‘de ander’ veroorzaakt. Elke actie levert reactie op dus ook de PVV emotie, hoe zichtbaarder zij is. Maar die reactie werkt vanuit diezelfde geordende gepolariseerde werkelijkheid, waar het ‘wij tegen hun’ is. Die tegen reactie vormt geen oplossing voor het probleem maar is gewoon een versterking van datzelfde probleem door er een antithese van te zijn en nieuwe polen te creëren.
Gesprek
Pas als we met de ´PVVers´ in ons en om ons heen in gesprek gaan dan komen we verder. Dan bestaat er een kans dat we in maart niet stiekem in het stemhokje stemmen vanuit het idee dat we anderen moeten straffen om onze problemen opgelost te krijgen. Snel genoeg beseffen we dan dat de oplossingen niet te vinden zijn in het buiten onszelf plaatsen van de problemen. Dat de manier om vooruit te komen niet gelegen is in het aanwakkeren van de wind van het onbegrip. Maar in het besef dat we, hoe ongemakkelijk ook, verder moeten met elkaar en dat we daar samen de schouders onder moeten zetten.
