Zeven jaar geleden ontmoette ik hem in een dorp vlak buiten Kampala, op een project waar Ugandese weesjongeren woonden. Hij verwelkomde me in Afrika. Trots liet hij foto’s zien van zijn bezoek aan Nederland: als lid van een dansgroep schitterde hij op onder andere festival Mundial. Als jongste lid van de groep trommelaars stal de jonge Jimmy de show met zijn grote glimlach.
Onen had zo’n warme herinnering over gehouden aan zijn gastgezin, dat hij zich voortaan Jimmy Goossen noemde. Dansen zit in zijn genen: wanneer er muziek is volgen de bewegingen vanzelf.
Computeronderdelen lagen altijd verspreid in Jimmy’s werk kamertje. Zo leerde hij het vak: haal een computer uit elkaar en krijg dan alle stukjes weer in de puzzel. Geregeld bleef er een onderdeeltje naast liggen als de kast al weer dicht zat.
Jimmy keerde terug naar zijn geboorteplaats Gulu, in noord-Uganda. Na jaren van terreur door Joseph Kony’s Verzetsleger van de Heer was het er vanaf 2006 weer veilig. Jimmy’s zelf verworven ICT-kennis bleek opeens goud waard in het uiterst onderontwikkelde noorden.
Tegenwoordig wordt Gulu overspoeld met Amerikanen in korte broeken en een bijbel onder de arm. Al snel zag Jimmy, die een dansgroep was gestart en tevens een schooltje voor de dansers, een nieuwe markt. Langzaam zag ik hem religieuzer worden, en opeens was hij pastoor. Inmiddels komt een deel van de religieuze twintigers met dollars op zak naar Jimmy’s basisschool, als vrijwilliger.
Geld voor zijn school wordt opgehaald door de verkoop van kralenkettingen, ook in Nederland. “Weet je hoeveel winst er op medicijnen gemaakt word?,” vroeg Jimmy me deze week. “Daar moeten we ook maar in gaan handelen.”
Jimmy’s kracht is tevens zijn zwakte: soms rondt hij dingen niet af voordat er een nieuw beroep op zijn pad komt. Ergens is het een sjacheraar. Maar zijn werklust en talent om een bestaan bij elkaar te schrapen zijn bewonderenswaardig. Op weg naar mijn nieuwe woonplaats Zuid-Sudan reisde ik met opzet via Gulu. Om afscheid te nemen van het wonderkind Jimmy.
