"Eindelijk komen ook de ouders mee," zegt Elza van der Lee. Ze werkt al vijftien jaar in de bibliotheek op Kanaleneiland en hield heel vooral bezig met de jeugdcollectie. "Toen ik hier begon waren er al veel Turkse en Marokkaanse kinderen te vinden. De hele middag zaten ze soms in de bieb. Vaak hadden ze een jonger broertje of zusje bij zich, waar ze op moesten passen. Maar de ouders zagen we nooit. Nu wel. De moeders komen nu mee naar het voorleesuurtje."
Als de deuren eenmaal open gaan, stormen de kinderen naar binnen. De moeders er achteraan. Sommige moeders gaan mee de voorleesruimte in, anderen ploffen neer op de bank. In de kinderhoek is een hoekje voor de moeders ingericht. "Dit is de huiskamer," zegt Van der Lee. "We proberen hier te laten zien dat de bibliotheek niet alleen voor kinderen is, maar dat de moeders er ook iets aan hebben. En dat beginnen ze door te krijgen."
Nafissa Belhadi, moeder van drie kinderen, bezocht de bibliotheek als kind al vaak. "Ik heb als kind heel veel gelezen. Maar nu heb ik er gewoon geen tijd meer voor. Werk, getrouwd en drie kinderen. Ik koop nog wel eens een tijdschrift of lees er in de bibliotheek als de kinderen aan het spelen zijn, maar dat is het dan ook wel."
Bij de meeste vrouwen zijn de tijdschriften het populairst. Er zijn drie verschillende tijdschriften in het Turks en een in het Arabisch. "Het zijn dure abonnementen, maar het slaat enorm aan," zegt Van der Lee. "De vrouwen voelen zich op hun gemak in de ruimte. Het is een soort ontmoetingsplek geworden. Als ze een kind borstvoeding moeten geven, is dat geen probleem, dat doen ze gewoon hier. Wij zijn daar blij mee, het is een teken dat ze zich hier veilig voelen."
 |
| De huiskamer van de bibliotheek |
Belhadi komt iedere woensdag moeders tegen. Volgens haar komen er veel vrouwen naar de bibliotheek "Vorige week was het echt druk. Ik heb in de rij gestaan voor het afstempelen. Maar het zijn wel altijd dezelfde moeders die komen." Haar kinderen vinden het voorleesuurtje leuk en ook Nafissa is er blij mee. "Maar ik zou wel eens iets vaker schrijvers in de bibliotheek willen zien. Die mijn kinderen kunnen voorlezen uit hun eigen boek. Daar hoor ik helemaal nooit iets over."
Aysel Ozbahan is geboren in Turkije. Zij heeft het lezen niet van huis meegekregen. "Wij zijn niet zulke lezers." Ze werkt in de bibliotheek, maar dat is toeval, zegt ze. "Het was heel moeilijk om iedereen uit de wijk in de bieb te krijgen, het moest echt groeien. In Turkije zijn bibliotheken iets voor universiteiten. Daar vind je niet zo snel boeken voor kinderen. Scholen hebben meestal hun eigen bibliotheek, maar daar staan dan weer geen voorleesboeken tussen. Dat ik ook Turks spreek helpt, het wekt vertrouwen en ik kan dingen uitleggen."
In Marokko is de bibliotheek er voor studie
Bibliotheken zijn in Marokko veel minder toegankelijk dan de Nederlandse bibliotheek, zegt Lourina de Voogd, beleidsmedewerker bij de Nederlandse vereniging voor Bibliotheken. "Marokkanen in Nederland moeten daaraan wennen. In Marokko, en in mindere mate in Turkije, is de bibliotheek vooral bedoeld voor studie.''
De Voogd vind het een goed idee, de de bibliotheek als ontmoetingsplaats. "Daarmee kun je de vrouwen de bibliotheek in krijgen. En als dat eerste contact is gelegd, komen ze wel. Bibliotheekbezoek moet een soort routine worden.''
Lees ook dit verhaal: Voorlezen op Kanaleneiland.
