 |
| Prof. Johan Sanders |
"Ik vind het verband dat de media leggen tussen het gebruik van voedselgewassen voor brandstof en het vergroten van de honger in de wereld, onzinnig. Met het begrip honger wordt op de verkeerde sentimenten gewerkt. Het aantal mensen dat honger lijdt, is in de afgelopen 40 jaar met 75% gedaald. We hebben geleerd om betere landbouwgewassen te telen en de infrastructuur in veel landen is verbeterd."
Behoefte in steden
"In ontwikkelingslanden hebben de mensen op het platteland voldoende landbouwgrond om van te leven. De mensen in de stad zijn degenen die voedsel ontberen. Regeringen slagen er niet in om het voedselaanbod aan te sluiten op de behoefte in de grote steden. Als je het voedsel gaat transporteren met krakkemikkige vrachtwagens over slechte wegen, mag je blij zijn als de helft op een nette manier aankomt. Logistiek gezien is daar heel veel te verbeteren."
"Volgens mij biedt de bio-based economy, waarbij biomassa de motor van de economie is, het Zuiden veel kansen. Er is relatief weinig kapitaal nodig om voor zowel voor food als nonfood te produceren. Ik ben voorstander van kleinschalige projecten, waar niet teveel geld in gestoken hoeft te worden. Geen dure technologische oplossingen, want negentig procent van de waarde van transportbrandstoffen gaat dan in investeringen zitten. In arme landen moet je juist geld inzetten om mensen aan het werk te krijgen. Laten de mensen daar van zonnebloemen, raapzaad of tarwe transportbrandstof gaan maken. Dat kan kleinschalig, op dorpsniveau, zonder grote investeringen en het levert veel werk op. Op die manier kunnen zij brandstofleverancier worden en voor lagere prijzen dan bij de OPEC!"
Bij bio-brandstof moet je accepteren dat je met gewassen werkt die ook voor voeding te gebruiken zijn. Er is ook geen enkel landbouwgewas dat je ieder jaar opnieuw op dezelfde grond kunt zetten. De boeren in ontwikkelingslanden zijn hier niet van op de hoogte en houden alleen maar rekening met wat de grote fabrieken in de buurt vragen en waarvoor ze het meeste geld denken te ontvangen. Laat ze met wisselteelt het ene jaar een voedselgewas verbouwen en het volgend jaar een non-food gewas.
Bio-raffinage
Voedsel of brandstof is een vals dilemma. Je kunt een deel van de plant gebruiken voor voedsel, een ander deel voor veevoer en de rest voor bio-brandstof of chemicaliën . We moeten de biomassa-stoffen die er zijn, efficiënt gebruiken. De koe, bijvoorbeeld, eet gras. Van de energie in gras komt maar 15% in melk en vlees terecht, de rest gaat verloren. De kunst is om de componenten die in gras zitten uit elkaar te rafelen en de koe alleen maar datgene te geven wat hij nodig heeft en de rest voor andere doeleinden te gebruiken. Dat proces heet bio-raffinage.
Grasfabrieken
Als je zetmeel of eiwitten uit aardappelen haalt, ben je bezig die aardappel op te scheiden. Hetzelfde geldt bij papier maken van hout. Nederland is heel goed in het verwerken van grondstoffen uit de landbouw. Ik kan me goed voorstellen dat we in Nederland, binnen twee jaar, grasfabrieken krijgen, waar aan de ene kant voedsel voor vee uitkomt en aan de andere kant brandstof voor auto's.
Suikerbieten
Onze universiteit is met rundveehouders een kleinschalig project begonnen. Het gaat om een mobiel apparaat dat gras oogst, waar je eiwit uithaalt, maar ook producten voor de papierindustrie.Ik voorzie ook weer een mooie toekomst voor de bietenboeren Zij waren tot nu toe vooral bezig om zoveel mogelijk kristalsuiker uit de biet te halen. Omdat de vraag naar kristalsuiker afneemt, is Cosun (de vroegere Suikerunie) bezig de biet te oogsten met minder suikeropbrengst en proberen ze van de rest van de biet ethanol te maken
Algen
Mochten we landbouwgrond tekort komen, dan kunnen we ook algen op zee gaan telen Uit deze algen kun je producten halen voor voedsel, biodiesel, chemie en elektra. Net als bij planten op het land, kunnen algen zonlicht binden en moleculen maken. 
Waar we aan denken is het maken van grote worsten van doorzichtig plastic die zo sterk zijn dat ze bestand zijn tegen de golven en kunnen profiteren van het zonlicht. In die worsten groeien de algen en die produceren bruikbare stoffen. Aan het einde van de worst staat, bijvoorbeeld op een olieplatform, een fabriek die er de olie en andere producten uit haalt. De worsten moeten zo groot worden dat ze over duizenden hectaren hun werk kunnen gaan doen. Dus leg ze bij voorkeur niet in de scheepvaart-route naar Rotterdam.'
