Bij ons op kantoor zijn we duidelijk verdeeld in twee kampen: de 'witten' en de 'roden'. De witten bestaan vooral uit programmamensen, die bibberend de voorwaarden van het huidige Medefinancieringsstelsel (MFS) napluizen. Ze zijn bang dat hun mooie beloften om de wereld te verbeteren – met heel precieze indicatoren – niet nagekomen worden. De nieuwe Medefinancieringsronde van 2011 raast met de snelheid van een tsunami op ze toe. Met bleke gezichtjes wachten ze af hoe de hele organisatie weggevaagd zal worden wanneer de minister besluit om geen nieuwe MFS-financiering toe te kennen.
De roden zijn totaal anders. Met bloeddoorlopen ogen en wijd opengesperde neusgaten rennen ze heen en weer tussen kantoor, Den Haag en collega-ngo's. Het jaar 2007 was voor lobbyisten en beleidsmedewerkers maar een saai jaar. 'MFS liep', zoals dat in vaktaal heet, en niemand dacht nog aan de grote toekomst. Vandaar dat de roden nu volop onrust zaaien met opmerkingen als: 'Mensen, denk eraan, het is zó 2011. We moeten ons nu echt gaan voorbereiden, anders lopen we achter de feiten aan.' En achter de feiten aanlopen, dat is het ergste wat je kan overkomen.
Ik heb nog geen partij gekozen: ik ben rood noch wit. Ik hoef geen piketpaaltjes te slaan, heb geen bilateraaltjes in Den Haag en hoef ook geen partners op te jutten om nu eindelijk eens naar een partnerconferentie te komen. Ik heb mezelf als taak gegeven om te relativeren. Af en toe roep ik mijn nieuw verworven Afrikaanse spreekwoord: 'Als het geluk met u is, waarom die haast? Als het geluk tegen u is, waarom die haast?' Zowel de roden als de witten kijken me verbaasd aan. Zeker nog nooit in Afrika geweest.
