Achtergrond

Burkina Faso: hoe ik ooggetuige werd van een coup

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Donderdag 17 september
Als donderdagmorgen de staatsgreep wordt afgekondigd, zit ik nog in het ziekenhuis waar ik een slapeloze nacht heb doorgebracht naast ons – van een hevige malaria-aanval herstellende – zoontje Pacôme. Als Armel, mijn man, me komt aflossen, ga ik naar mijn restaurant. Er zijn nog best veel mensen op straat op dat moment. Ook in het restaurant is er veel volk. Ze zijn blij dat ze een plek hebben gevonden waar er iets te eten viel en waar ze van het internet gebruik konden maken. In de stad zijn veel cafés op dat moment al gesloten.

Halfweg de voormiddag krijgen we te horen dat de Conseil National pour la Démocratie is opgericht en dat die onder leiding stond van Gilbert Diendéré. Het verzet schiet onmiddellijk in gang, maar meteen blijkt dat het recept van de volksopstand deze keer niet werkt. Elke kleine groep mensen die samenklonterr wordt met schoten in de lucht uit elkaar gejaagd. De coupplegers van de RSP bezet alle strategische punten in de stad. Er vallen gewonden en een eerste aantal doden.

De toestand wortd grimmiger, de manifestanten trekken zich terug in hun wijken. In de namiddag wordt Pacôme uit het ziekenhuis ontslagen. We brengen hem naar huis door een verlaten stad. Rond acht uur 's avonds horen we de eerste schoten. Twee uur later is er groot kabaal in onze straat. We weten niet wat er precies aan de hand was maar in elk geval zijn de soldaten van de RSP aanwezig in de wijk. Mogelijk pakken ze mensen die zich nog op straat bevinden hardhandig aan, maar het lijkt er ook op dat ze binnen dringen in een huis vlakbij ons. De nacht begint vol angst en onzekerheid. Na dat incident blijft het wel rustig.

Het lijkt er op dat de RSP binnendringt in een huis vlakbij ons.

Vrijdag 18 september

Vanmorgen naar het restaurant vertrokken, in de hoop dat de relatieve rust van de nacht zou verder duren. Maar kort na onze aankomst beginnen de schoten al. Eerst uit de richting van het stadscentrum, later dichterbij. Ik kom te weten dat één van de barricades, die door jongeren opgericht waren niet ver van mijn restaurant door de mannen van de RSP uiteen is geschoten. De jeeps van de RSP maken vervolgens een dolle rit door de wijk van mijn restaurant, schietend in de lucht bij elk groepje van meer dan twee of drie personen.

Als we om 12u op Radio de la Résistance (de pas opgerichte stadsradio, als alternatief voor alle andere radio's die uit de ether gehaald zijn door de RSP) een oproep horen om massaal verzet te organiseren in alle wijken, besluit ik het restaurant te sluiten en mijn personeel veilig naar huis te laten gaan. Nog net daarvoor slaagde ik erin om in een apotheek, via een piepklein luikje en tegen de dubbele prijs, de medicijnen te kopen die ik dringend nodig had voor onze Pacôme.

De situatie is heel verward en onduidelijk

Armel en ik rijden samen naar huis, maar doen een half uur over de rit die normaal maar 10 minuten duurt. Overal, maar echt overal, hebben de jongeren barricades opgeworpen, met alles wat ze konden vinden: autobanden, vuilnisbakken, stukken hout met nagels erin geklopt, prikkeldraad, reclameborden, stukken boom en hout. Het wordt een angstige tocht door kleine straatjes, telkens veranderend van route om uit de buurt te blijven van de schoten die uit alle richtingen lijken te komen. We zijn niet bang voor de jongeren en hun barricades – ze zijn trouwens allemaal heel behulpzaam om ons de beste weg te tonen – maar wel voor de onberekenbare schutters van de RSP.

De situatie is heel verward en onduidelijk. Het verzet in de wijken is enorm. De jongeren raken steeds beter georganiseerd, ondanks het feit dat de militairen van de RSP echt nergens voor terugdeinzen. Er doen gruwelijke verhalen de ronde, zoals dat van een zwangere vrouw die in de buik werd geschoten. Dankzij een spoedoperatie kon haar kind gered worden, maar de kogel drong door tot in zijn beentje. Het kind werd dus geboren met een schotwond. ‘Een nieuwe Sankara’, stond onder zijn foto op Facebook.

 

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons