In te veel landen in de wereld is verkrachting binnen het huwelijk niet opgenomen in het wetboek van strafrecht of wordt het niet vervolgd
Dit is maar een simpel voorbeeld hoe nationale wetten nog steeds bepalen of vrouwen over hun eigen lijf mogen beschikken of niet. In te veel landen in de wereld is verkrachting binnen het huwelijk niet opgenomen in het wetboek van strafrecht of wordt het niet vervolgd. Bijvoorbeeld in Kenia. Ook daar is seks het recht van de man. Of in Ghana waar conservatieve politici wetgeving blokkeerden om verkrachting binnen het huwelijk strafbaar te stellen .
Wij, met z’n allen, hebben een verantwoordelijkheid als het gaat om mensenrechten
Ook wordt trouwen op sommige plekken nog steeds gebruikt als ‘oplossing’ voor de schande van verkrachting: de Ethiopische Nurame was nog maar 8 jaar toen ze werd ontvoerd en verkracht, maar ze moest vervolgens wel trouwen met de dader. Slechts 47 landen hebben expliciete wetgeving die verkrachting binnen het huwelijk strafbaar stelt. In 127 landen is dit soort wetgeving er niet .
Wij, met z’n allen, hebben een verantwoordelijkheid als het gaat om mensenrechten. Een verantwoordelijkheid om deze rechten op te eisen en onze overheden te laten weten dat mensenrechten universeel zijn en dus gelden voor iedereen. Dat het noodzakelijk is nationale wetgeving aan te passen en in lijn te brengen met de standaarden. Om voor elkaar te krijgen dat alle vormen van verkrachting strafbaar worden, inclusief die binnen het huwelijk.
Zulke wetten zijn onontbeerlijk voor het uitbannen van geweld tegen vrouwen en het creëren van een samenleving waar mannen en vrouwen gelijke rechten hebben. Pas als de Internationale dag van de Rechten van de Mens gevierd kan worden door iedereen, wordt het echt een feest voor allemaal.
