“Ik had niet veel kansen in het leven. Toen deze groep werd opgericht leerde ik over de mogelijkheid van open onderwijs. Daardoor heb ik de kans gekregen om naar school te gaan”, vertelt Jasmin. Ook praten de meisjes, vaak giechelend, over de rol van mannen in hun dorp. Waarom worden de meisjes uitgehuwelijkt maar mogen de jongens doorstuderen?
De katoenvelden
In Kurnool, het dorp waar Jasmin woont, gaan nu bijna alle kinderen naar school. Dat is eerder uitzindering dan regel. Want Kurnool ligt in de zogenaamde ‘cotton belt’ en kinderen worden vaak ingezet op de katoenvelden. UNICEF en partners zorgen ervoor dat deze kind arbeiders weer naar school kunnen. Omdat de kinderen vaak langere tijd niet naar school zijn geweest, en daardoor achterlopen op hun leeftijdsgenootjes, heeft de regering zogenaamde ‘bridge schools’ opgericht. Op deze scholen wordt gezorgd dat het niveau wordt bijgespijkerd en de kinderen vervolgens op een reguliere school kunnen instromen.
Raja, een 12-jarige meisje dat op zo’n bridge school zit, vertelt dat ze vroeger chili ’s plukte. Ze verdiende een schamele 150 roepies (nog geen 2 euro) per dag. Nu ze weer op school zit, droomt ze ervan om lerares te worden. De andere meisjes in haar klas hebben vergelijkbare ambities. Ze willen India’s toekomstige artsen, wetenschappers, politieagentes en zelfs ministers geworden. Nu er een nieuwe wereld is opengegaan, lijkt de ambitie van de kinderen geen grenzen te kennen.
Jonge bruidjes
Naast de preventie van kinderarbeid richt het project zich ook op de preventie van kind huwelijken. Meisjes worden vaak jong uitgehuwelijkt. Hoewel de wettelijke leeftijd om te trouwen voor meisjes 18 jaar is, en voor jongens (vreemd genoeg) 21 jaar, komen kind huwelijken nog steeds heel veel voor in India, vooral op het platteland. Bijna 55 procent van de meisjes trouwen voor hun achttiende en 22 procent trouwen zelfs voor hun vijftiende. Kinderarbeid is een ander groot probleem, 29 procent van de meisjes en 22 procent van de jongens gaan niet naar school (Bron: Population Fund).
De meisjesclubs hebben al een aantal kindhuwelijken weten te voorkomen. Als één van de meisjes moet trouwen gaan ze met z’n allen naar de ouders toe om hen te overtuigen dat het beter is hun dochter te laten studeren. De plaatselijke priester, die stelt dat hij geen kind huwelijken meer zal sluiten, tot de directeur van de school, die met trots bekent dat er steeds meer meisjes in de hogere klassen zitten, het dorp verandert langzaam mee.
What about the boys?
Een paar jongens luisteren nieuwsgierig naar de vergadering. “Denken jullie dat het verschilt om als meisjes of jongen op te groeien in jullie dorp”, vraagt Raja hen. “Nee, dat maakt niet zoveel uit”, antwoorden de jongens aarzelend. Daar denken de meisjes anders over.
“De discriminatie begint al in de baarmoeder, veel meisjes worden geaborteerd. Wanneer we opgroeien worden onze broers ingeschreven op een Engelse particuliere school en aangemoedigd verder te studeren. Wij dochters worden naar een overheidsschool gestuurd en als we onze ouders vragen of we verder mogen leren wordt dat meestal genegeerd. Dan, wanneer wij gaan trouwen, moeten we ons huis verlaten om bij onze man en zijn familie te gaan wonen. Hoe kunnen jullie zeggen dat er geen verschil is?”
