De situatie in Zuid-Sudan speelde door mijn hoofd toen ik Malik Azmani van de VVD afgelopen week hoorde roepen dat het hek rond Europa nog hermetischer moet worden afgesloten om de asielstroom tegen te gaan. Dat opvang in de regio de enige oplossing is. Die regio, meneer Malik, is precies waar onze mensen werken, met lef en toewijding.
Die regio, meneer Malik, is precies waar onze mensen werken, met lef en toewijding
Ik moet meteen denken aan de twee Cordaid-medewerkers in Zuid-Soedan, die begin deze maand het slachtoffer werden van een gewapende overval. Eén collega kreeg een kogel in het been, een ander in de nek. Alles staat stil als je dat hoort. Pas toen we vernamen dat beide collega’s niet in levensgevaar zijn, verdween onze grootste angst.
Geen gewoon werk
Ik ken de plek waar het gebeurde. Ik ken de mensen. Ik weet dat ons team in Juba alle veiligheidsvoorschriften in acht neemt die er in het door oorlog verscheurde land genomen kunnen worden. Ik weet ook dat werken in conflictgebieden geen gewoon werk is. Mensen perspectief bieden en bijdragen aan stabiliteit in een land als Zuid-Soedan vergt het uiterste, aan professionaliteit, aan moed, aan geloof in wat je doet. Humanitair werk speelt zich immers niet af in zwaar bewaakte en hermetisch beveiligde VN-compounds en ambassades. Wij werken in gemeenschappen en met gemeenschappen. Zij aan zij met burgers voor wie geweld, onrecht en extreme armoede een dagelijkse realiteit is.
Natuurlijk brengt dat risico’s met zich mee die je accepteert om je werk te kunnen doen. Natuurlijk volgt iedereen de dagelijkse veiligheidsupdates van de VN, reist niemand alleen, zijn er de satelliettelefoons, de security briefings. En toch gebeurt dit. Toch kruipen collega’s door het oog van de naald.
Humanitair werk speelt zich niet af in hermetisch beveiligde VN-compounds en ambassades
‘Dat je dat durft’ hoor ik vaak als ik op werkbezoek ga. Maar als collega’s in Juba, Bangui of Kabul bereid zijn om risico’s te nemen, dan moet ik dat ook doen. Bovendien hebben ze er een handje van om mij als vrouw en directeur extra te beschermen. Ik ben niet van peperkoek; als het maar enigszins kan stap ik die auto in en ga naar dat afgelegen dorp om naar mensen te luisteren die nooit worden gehoord maar veel te vertellen hebben. Als het niet kan, kan het niet. Uit bazigheid zal ik nooit de veiligheidsinschatting van mijn lokale collega’s in de wind slaan. Zij kennen de gevaren en gevoeligheden als geen ander.
Azmani, gaat u mee?
En daarom, Azmani, nodig ik u graag uit om een keer mee te gaan naar Zuid-Soedan, Syrië of de CAR. U zal zien dat veel van die landen en hun buurlanden nu al bezwijken onder de opvang van honderdduizenden ontheemden en vluchtelingen.
Trouwens, als de VVD nu zweert bij opvang in de regio, betekent dit eigenlijk dat u als partij nu eindelijk wél werk wilt maken van een echte ontwikkelingsagenda voor fragiliteit? Dat de VVD het OECD-rapport ‘States of Fragility’ onderschrijft, dat vandaag verschijnt en waarin staat welke enorme extra inzet we met slimme hulp moeten bieden om problemen in conflictgebieden aan te pakken? Betekent dit dat de VVD spijt heeft van de miljardenbezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking die het bouwen aan stabiliteit, vrede en veiligheid in conflictregio’s zo drastisch inperkt?
U zal zien dat veel landen nu al bezwijken onder de opvang van honderdduizenden vluchtelingen en ontheemden
Want als Nederland echt iets wil doen om de asielstroom in te dammen, zal het kabinet toch zwaarder moeten inzetten op de aanpak van problemen in de conflict-gebiden waar vluchtelingen vandaan komen. Wellicht kunnen u en uw collega’s daarover iets leren van de mensen die dagelijks werken aan stabiliteit in de gebieden waar het iedere dag goed mis kan gaan. Kortom, onze mensen.
