Column
Mensenrechten

‘Het grenzeloze egoïsme van het Westen maakt mij cynisch’

Misdaadverslaggever Peter R. De Vries stoorde zich aan publiciteitsgeile politici die van noodhulp een maatschappelijke discussie proberen te maken. Niets zou zo vanzelfsprekend moeten zijn als het helpen van mensen, schreef hij in 2012 op OneWorld.

Door 26 januari 2012
pandemie sociaal onrecht
Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Als in Nederland op sommige baanvakken de maximumsnelheid wordt verhoogd naar 130 kilometer per uur, ontstaat daarover een groot debat in de Tweede Kamer, gevolgd door een maatschappelijke discussie. De snelheidsverhoging zou 4 tot 6 verkeersdoden meer per jaar tot gevolg hebben. Daarom vindt een Kamermeerderheid dat er pas groen licht moet komen als de wegen aan de nieuwe situatie zijn aangepast, eerder niet. ‘We moeten onze verantwoordelijkheid nemen’, klonk het plechtig. Ik wil op zich niks afdingen op de motieven om voor 4 tot 6 – vooralsnog virtuele – doden per jaar op de barricaden te klimmen, maar ik wil wel opmerken dat het mij verbaast dat deze politici nooit een Kamerdebat beginnen over het feit dat een stukje buiten hun gezichtsveld zo’n 1000 kinderen per uur (ja, u leest het goed) omkomen omdat ze geen schoon water, een kommetje rijst, malariapillen of andere eenvoudige medische voorzieningen hebben.
“

Als we het al over ontwikkelingshulp hebben, dan toch vooral over de mogelijkheid om er op te bezuinigen

We praten in Nederland veel en bewogen over Mauro, een eenling, een individu, die mogelijk terug moet naar zijn geboorteland. Daar staan de kranten vol mee, talkshows gaan er twee weken lang elke avond over, maar dat er hele volken onnodig bijna creperen, nee, sorry, dat is niet echt interessant. Als we het al over ontwikkelingshulp hebben, dan toch vooral over de mogelijkheid om er op te bezuinigen en als het even kan die af te schaffen (zo wil de PVV). We hebben het al druk genoeg met de ‘armoede’ in ons eigen land, zeggen velen gemeend.

In het licht van het bovenstaande was het verheugend dat OneWorld een discussie over aard en omvang van de ontwikkelingshulp wilde starten. Maar toen mij per mail werd gevraagd of ik een keuze uit de vier stellingen wilde maken, leidde dat na lezing tot een diepe frons. Het spijt me dat ik het zeggen moet, maar ik worstelde me erdoorheen. Goed bedoeld allemaal, maar wat moet ik met vragen als: ‘Wat is het nut van maatschappelijk middenveld/ontwikkelingsorganisaties?’ Het gaf me een trekken-aan-een-dood-paard-gevoel. Natuurlijk, het is allemaal erg belangrijk, maar eerlijk gezegd vind ik dat dit soort discussies in ons veilige Nederland langs de essentie heen gaan. Oeverloos overleg, blabla, ambtenarenjargon, voor gewone mensen niet te volgen. Als ik in de mail aan mij dan ook nog lees dat de geplande start van dit initiatief een paar weken is ‘opgeschort’ door ‘vertraging bij BuZa’, dan voel ik de ergernis en frustratie opborrelen. Hangt alles weer af van de ambtenaren van BuZa? Kom op, zeg! Hoe wil je ooit iets voor elkaar krijgen als dit soort lui de regie bepaalt? Het geeft aan hoe ver we van de werkelijkheid zijn afgedwaald.

“

Het is vanzelfsprekend dat je hulpbehoevende mensen te eten en te drinken geeft

Ja, ik geef het toe, ik ben in de loop der jaren cynisch geworden over dit vraagstuk. Cynisch over het grenzeloze egoïsme van de westerse wereld, het beperkte blikveld van publiciteitsgeile politici, het uitblijven van echte actie, het gebrek aan medeleven. Over ontwikkelingshulp, over noodhulp, zouden geen maatschappelijke discussies nodig moeten zijn. De enige echte vraag die gesteld moet worden is: hoe kunnen we méér doen?! Het is van een eenvoudige vanzelfsprekendheid dat je andere, hulpbehoevende mensen te eten en te drinken geeft, onderdak verleent of simpele medicijnen verstrekt. Maar dat gewortelde besef ontbreekt.

Soms denk ik weleens dat we eerst zelf weer eens een watersnoodramp, een oorlog of een epidemie nodig hebben om te beseffen hoe fijn het is als je door anderen wordt gered, geholpen of opgevangen. Dat gevoel zijn we kwijt. En misschien veroorzaakt dat wel de grootste armoe op deze wereld. En het is wellicht ook veelzeggend dat ik er niet bepaald zeker van ben dat deze column gepubliceerd gaat worden, want de ‘ambtenaren van BuZa’ zullen waarschijnlijk zeggen dat-ie niet binnen de criteria valt. En zo blijft alles als het is.

Asha ten Broeke

De apocalyps-verzekering van de superrijken

Hun invloed op de klimaatcrisis is enorm.

Waarom vooral armere mensen (nog steeds) aan corona sterven

'Belangrijker nog dan een vaccin, zijn een eerlijk zorgsysteem en medicijnen voor iedereen.'

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —  € 8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —  € 6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
 Totaal
Subtotaal in winkelwagen € 0,00
Besteltotaal € 0,00

  • € 0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Lees en steun

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons