Achtergrond

Wie repareert de pomp?

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Een op de drie waterpompen in sub-Sahara Afrika werkt niet, omdat lokale bewoners ze niet kunnen maken of niet om hulp vragen. Twee Britse organisaties bedachten ieder een oplossing voor dit probleem: de een vertrouwt op technologie, de ander op de mens. OneWorld neemt beide methoden onder de loep.

Onderzoekers uit Oxford hebben zendertjes ontworpen waarmee ze kunnen zien of de pomp kapot is.  De zendertjes hebben ze in Kenia en Zambia op waterpompen geplaatst, waarmee ze een overzicht krijgen over welke pompen kapot zijn en welke werken, en ook het watergebruik ter plaatse  in kaart brengen.  Zo kan een monteur precies zien waar en wanneer pompen defect zijn.

Dit is echter niet de enige denkbare oplossing. Clare Wearden leidt Afrikaanse boeren op hun eigen boontjes te doppen. Zij is directeur van Village Water, een Britse organisatie die zich richt op het onderhoud van waterpompen in Zambia. Twee mensen per dorp leren hoe ze kleine defecten kunnen repareren, en per regio worden een of meerdere opgeleide pompexperts aangesteld.

Een belletje bij een kapotte pomp?
De onderzoekers schatten dat in 2012 meer mensen in Afrika toegang hadden tot het mobiele netwerk dan tot schoon drinkwater. Waarom dan niet gewoon mensen vragen om te bellen als de pomp kapot is? Thomson: “In sommige dorpen werkt dit wel, in andere dorpen niet. Waarom precies is nog steeds onduidelijk.” Thomson wijst op een project in Tanzania dat stuitte op hetzelfde probleem.

Thomson wil een kleiner aantal goed opgeleide ‘super-loodgieters’ de verantwoordelijkheid over een grote regio geven, omdat lang niet alle lokale loodgieters genoeg kennis in huis hebben om pompen te repareren. Village Water vindt lokale zelfredzaamheid juist belangrijker. Wearden: “De belangrijkste voorwaarde voor zelfredzaamheid  zijn de sterke lokale banden. Dorpsbewoners weten waar ze naartoe moeten als er iets mis is met de pomp, en zamelen zelf geld in om de monteurs te betalen. We willen dat ze zelf hun watervoorziening kunnen regelen en niet ons weer hoeven te vragen om hulp.”

Op het matje roepen
Thomson en Wearden willen door middel van watervoorziening bredere ontwikkelingen stimuleren. Wearden benadrukt het economische voordeel van goede watervoorziening: mensen zijn hierdoor fitter en gezonder, waardoor ze meer kunnen verdienen en hun kinderen naar school kunnen sturen.
Ook de onderzoekers willen meer bereiken dan alleen schoon water. Thomson: “Als er geen informatie beschikbaar is over de watervoorziening op het platteland, is het voor een overheid onmogelijk om er wat aan te doen. Door de pompwerking in kaart te brengen is het wel mogelijk om verantwoordelijken om het matje te roepen.”

Maar wie is er dan verantwoordelijk? Dit verschilt per land. Thompson zegt  dat sommige overheden bij wet verplicht zijn om hun bevolking van water te voorzien, zoals die van Kenia en Zuid-Afrika. In andere landen waar overheden niet zijn gebonden aan een grondwettelijke verplichting is een lokale oplossing realistischer. 

Een combinatie van beide methoden is niet ondenkbaar. Wearden zegt dat het lastig is overzicht te houden over een groeiend aantal pompen, en dat nieuwe technieken hen daar zeker bij zouden kunnen helpen: “We kijken nu hoe een telefonisch systeem ons huidige systeem kan aanvullen.”

 

Foto: Tim Foster

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons