Dwarf Empire ligt in de buurt van Kunming, de hoofdstad van de zuidwestelijke provincie Yunnan. Om uiteenlopende redenen zijn de bewoners van het dorp niet volgroeid, en vallen als lilliputter buiten de maatschappij. Veel van hen hebben te maken gehad met geweld, en bijna de helft van deze kleine mensen heeft met suïcidale gedachten gespeeld. Het moet anders worden in Dwarf Empire, waar de lilliputters wonen en werken. Tweemaal daags spelen ze een sprookjesverhaal na voor toeristen, verkleed al prinsen, prinsessen, ridders, elfjes en dwergen. Ze krijgen goed betaald, eten, een dak boven hun hoofd en Engelse taal- en dansles. Hun verdiensten zijn beter dan een hoogopgeleide in deze regio kan vinden: rond de 100 euro per maand, en daar komen gratis kost en inwoning bij. Buiten het dwergendorp zouden hun kansen naar eigen zeggen nihil zijn. En als ze een baan vinden, dan is het vernederend werk. Toeristen laten volgens de lilliputters gelukkig vaak het tegendeel zien.
Zakelijke overeenkomst
Het dorp – compleet met brandweer- en politiekorps en een eigen koning – maakt onderdeel uit van het al langer bestaande vlinderpark World Ecological Garden of Butterfly, 40 kilometer ten zuidwesten van ‘lentestad’ Kunming. Dwarf Empire is een project van Yunnan Botai Venture Investment en Yunnan Jiucai Yundie Biotech, die de grond in 2006 aankochten van lokale grondbezitters. In tegenstelling tot wat velen denken, is het project niet begonnen als een dwerggemeenschap, maar als een zakelijke overeenkomst. Wu Wei, manager van het dwergendorp maar zelf geen dwerg, zegt dat de hele onderneming draait om respect voor deze kleine medemens. “We hebben ze zo hun eigen leefomgeving gegeven, hun eigen woonplaats.” Er zijn al uitbreidingplannen voor de dwergstaat. De wens is om er uiteindelijk 600 lilliputters te kunnen herbergen. Maar die zullen niet van het een op andere moment gevonden kunnen worden. De leiding heeft al laten weten dat alle dwergen wereldwijd welkom zijn.
Kansloos
Gehandicapt of lilliputter zijn is in China geen pretje: er wordt op je gespuwd, het is moeilijk om een baan te vinden en je wordt nauwelijks geaccepteerd. In het dorp leven ze zorgeloos samen en worden ze respectvol behandeld – ook al is het in een Disney-achtige omgeving. Maar buiten hebben ze in China een hard bestaan. De 82 miljoen gehandicapten kunnen rekenen op weinig steun – financieel en maatschappelijk. Vooral op het platteland, waar 75 procent van de gehandicapten woont. Een baan vinden is een ramp. De Paralympics van 2008 hebben hierin verbeteringen gebracht, omdat het land grote bewondering heeft voor de prestatie van sporters – ook van beperkte. De sociale en juridische positie is versterkt en een gehandicapte kan een scholings- en arbeidsbesluit nu op papier terugvinden. Ook op straat zijn steeds betere voorzieningen te vinden. China ratificeerde vorig jaar de VN-conventie voor de Rechten van Gehandicapten.
Intussen blijven veel mensen sceptisch over het bijzondere initiatief. De één vindt het commerciële uitbuiting en een circus, de ander beweert dat het de beste manier is voor lilliputters om te leven. De tijd zal leren of zij de toeristische aandacht op een gegeven moment beu zijn.
